Prof. Królikowski: Kościół musi odrobić lekcję płynącą z przypadku chrystusowców

Jaki jest punkt widzenia skrzywdzonych? Jak oceniają funkcjonowanie kościelnych zasad w ich konkretnych przypadkach? Czy widać tu jakąś prawidłowość, na podstawie której ową praktykę można byłoby poddać ocenie moralnej czy prawnej?

Ze strony pokrzywdzonych niezwykle dotkliwą, i obiektywnie zasługującą na zdecydowaną naganę, jest długotrwałość postępowań w sprawach ze zgłoszenia wykorzystania seksualnego. W samej diecezji potrafi trwać to kilka miesięcy, natomiast końca postępowania przed Kongregacją Nauki Wiary po prostu nie widać. Jest to w rzeczywistości brak konsekwencji ze strony instytucji Kościoła — nie można wprowadzić retoryki pierwszeństwa i ochrony ofiar w sposób spójny z wolnym mieleniem sprawiedliwości. Tym bardziej, że akurat organy prokuratury są w tych sprawach znacznie bardziej efektywne i mniej zorientowane na dobro Kościoła jako wspólnoty. Podobnie, w zasadzie to od delegata będzie zależało to, czy pokrzywdzonemu zgłaszającemu fakt wykorzystania będzie mógł towarzyszyć pełnomocnik, czy będzie można uzyskać informację o dalszym toku postępowania, bowiem — inaczej jak to jest w postępowaniu karnym — pokrzywdzony nie ma we wstępnym dochodzeniu kanonicznym równie podmiotowej pozycji strony tego postępowania.

Trzeba w końcu pamiętać, że obowiązek złożenia zawiadomienia przez kurię do prokuratury prowadzi do konieczności kolejnego przesłuchania pokrzywdzonego, w niektórych wypadkach przed sądem i z udziałem psychologa, niemniej ponownie naraża się taką osobę na powtórną wiktymizację i łamie dobrą zasadę jednego przesłuchania.

Michał Królikowski - prof. Uniwersytetu Warszawskiego, dr hab. nauk prawnych, adwokat. W latach 2006—2011 dyrektor Biura Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu, 2011—2014 podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, 2009-2015 członek Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego, od 2008 r. członek Zespołu ekspertów KEP ds. bioetycznych.