Mówiłem do całego Zachodu

Oto polskie tłumaczenie pełnego tekstu papieskiej katechezy.

Drodzy bracia i siostry!

Chciałbym dziś mówić o wizycie apostolskiej w Wielkiej Brytanii, którą Bóg pozwolił mi odbyć w minionych dniach. Była to wizyta oficjalna, a jednocześnie pielgrzymka do serca dziejów i dnia dzisiejszego narodu brytyjskiego, bogatego swą kulturą i wiarą. Było to wydarzenie historyczne, które wyznaczyło nową, ważną fazę w długich i złożonych dziejach relacji tych ludów ze Stolicą Apostolską. Głównym jej celem było ogłoszenie błogosławionym kard. Johna Henry Newmana, jednego z największych Anglików czasów najnowszych, wybitnego teologa i duchownego. Rzeczywiście uroczystość beatyfikacji stanowiła główne wydarzenie podróży apostolskiej, której temat zainspirowany był słowami zaczerpniętymi z hasła kardynalskiego błogosławionego Newmana: „Serce przemawia do serca”. Podczas czterech intensywnych i pięknych dni spędzonych w tym szlachetnym kraju z wielką radością przemawiałem do serc mieszkańców Wielkiej Brytanii, a oni mówili do mojego serca, zwłaszcza poprzez swą obecność i świadectwo swej wiary. Mogłem faktycznie stwierdzić, jak to dziedzictwo chrześcijańskie jest nadal silne i nadal czynne w każdej warstwie społeczeństwa. Serce Brytyjczyków i ich życie jest otwarte na rzeczywistość Boga i istnieje tam wiele przejawów religijności, które ta moja wizyta jeszcze bardziej ukazała.

Od pierwszego dnia w Wielkiej Brytanii oraz przez cały okres mojego tam pobytu wszędzie zostałem serdecznie przyjęty przez władze, przedstawicieli różnych warstw społecznych, przedstawicieli różnych wyznań i religii a zwłaszcza zwykłych ludzi. W sposób szczególny myślę o wiernych wspólnoty katolickiej i ich pasterzach, którzy choć stanowią mniejszość, są powszechnie doceniani i poważani. Zaangażowani w radosne głoszenie Jezusa Chrystusa, sprawiają, że Pan Jaśnieje i stają się głosem Pana, zwłaszcza wśród maluczkich. Wszystkim wyrażam moją głęboką wdzięczność za okazany entuzjazm i godną pochwały staranność, z jaką zabiegali o sukces mojej wizyty. Pamięć o nich na zawsze zachowuję w mym sercu.

Pierwsze spotkanie miało miejsce w Edynburgu z Jej Królewską Mością, Elżbietą II, która wraz ze swym małżonkiem, księciem Edynburga, przyjęli mnie z wielką uprzejmością w imieniu wszystkich Brytyjczyków. Było to spotkanie bardzo serdeczne, charakteryzujące się wspólną głęboką troską o dobro narodów świata oraz rolę wartości chrześcijańskich w społeczeństwie. W historycznej stolicy Szkocji mogłem podziwiać artystyczne piękno, świadczące o bogatej tradycji i głębokich korzeniach chrześcijańskich. Odwołałem się do tego w przemówieniu do Jej Królewskiej Mości i obecnych przedstawicieli władz, przypominając, że orędzie chrześcijańskie stało się integralną częścią języka, myśli i kultury mieszkańców tych wysp. Mówiłem również o roli, jaką Wielka Brytania spełniła i wypełnia w społeczności międzynarodowej, wspominając o znaczeniu kroków podjętych na rzecz sprawiedliwego i trwałego rozwiązania pokojowego w Irlandii Północnej.

Atmosfera świętowania i radości stworzone przez dzieci i młodzież napełniła radością etap w Edynburgu. Przeniósłszy się następnie do Glasgow, miasta upiększonego wspaniałymi parkami, przewodniczyłem Mszy św. tej podróży właśnie w Bellahouston Park. To był moment intensywnej duchowości, bardzo ważny dla katolików tego kraju, także ze względu na fakt, że tego dnia przypadało święto liturgiczne św. Niniana - pierwszego ewangelizatora Szkocji. Temu liturgicznemu zgromadzeniu, zjednoczonemu w gorliwej wspólnej modlitwie, jeszcze bardziej uroczystej ze względu na angażujące tradycyjne melodie i pieśni, przypomniałem znaczenie ewangelizacji kultury, zwłaszcza w naszych czasach, kiedy wszechobecny relatywizm grozi przysłonięciem niezmiennej prawdy o naturze człowieka.

Drugiego dnia rozpocząłem wizytę w Londynie. Spotkałem się tam najpierw z przedstawicielami świata edukacji katolickiej, która odgrywa ważną rolę w systemie szkolnictwa tego kraju. W prawdziwie rodzinnej atmosferze mówiłem do nauczycieli, przypominając o znaczeniu wiary w kształtowaniu obywateli dojrzałych i odpowiedzialnych. Wielu młodym, którzy mnie przyjęli z sympatią i entuzjazmem, proponowałem, by nie dążyli do celów ograniczonych, zadowalając się wygodnymi wyborami, ale kierowali się ku czemuś większemu, a mianowicie poszukiwaniu prawdziwego szczęścia, które można znaleźć tylko w Bogu. W kolejnym spotkaniu z przywódcami innych religii, znacząco obecnych w Zjednoczonym Królestwie, przypomniałem o nieuniknionej konieczności szczerego dialogu, który, aby być w pełni owocny, musi przestrzegać zasady wzajemności. Równocześnie zwróciłem szczególną uwagę na poszukiwanie sacrum jako wspólny dla wszystkich religii teren na którym można umocnić przyjaźń, zaufanie i współpracę.

Braterska wizyta u arcybiskupa Canterbury stała się okazją do potwierdzenia wspólnego zaangażowania w świadczenie orędzia chrześcijańskiego, które łączy katolików i anglikanów. Następnie miało miejsce jedno z najbardziej znaczących wydarzeń tej podróży apostolskiej: spotkanie w Wielkiej Sali Brytyjskiego Parlamentu z osobistościami życia instytucjonalnego, politycznego, dyplomatycznego, naukowego, religijnego, przedstawicielami świata kultury i przedsiębiorczości. W tym tak bardzo prestiżowym miejscu podkreśliłem, że religia nie powinna stanowić dla prawodawców problemu do rozwiązania, ale czynnik przyczyniający się w walny sposób do postępu historycznego i debaty publicznej narodu, szczególnie przywołując istotne znaczenie podstawy etycznej dla dokonywania wyborów w różnych dziedzinach życia społecznego.