Dziś wspominamy bł. Wincentego Kadłubka

Dzięki możnym opiekunom studiował też w Paryżu i Bolonii. Przywiózł stamtąd nie tylko bardzo duży, jak na owe czasy, zasób wiedzy, ale także wysoką kulturę, co predysponowało go do zajmowania wysokich urzędów.

W 1189 r. w Krakowie pełnił obowiązki notariusza w kancelarii książęcej, kierownika szkoły katedralnej, a potem kanclerza. Przyjął święcenia jako kapłan diecezji krakowskiej. W tym czasie rozpoczął pracę nad „Kroniką polską” - największym dziełem życia i tamtych czasów. Jako pierwszy Polak piękną łaciną opisał w niej dzieje naszego narodu.

Po śmierci Kazimierza Sprawiedliwego, Wincenty, mając 34 lata, opuścił Kraków i objął prepozyturę w kolegiacie sandomierskiej, lecz już w 1207 r. powrócił do Krakowa. Tam został mianowany biskupem - mówi ks. Jan Sikorski.

W Jędrzejowie właśnie powstała czwarta i ostatnia księga jego „Kroniki”. Mimo, że liczył wtedy ok. 70-ciu lat, jako zwyczajny mnich spełniał wszystkie obowiązki surowej reguły: wstawał o północy na dwugodzinne pacierze, uczestniczył siedem razy każdego dnia we wspólnych modlitwach i zachowywał posty.

Tak surowe życie nadwątliło siły kapłana. Zmarł 8 marca 1223 r. Beatyfikował go Klemens XIII w 1764 roku. Jest patronem archidiecezji warmińskiej oraz diecezji kieleckiej i sandomierskiej.

W ikonografii bł. Wincenty przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybutami są pastorał oraz infuła u stóp.