Alzheimer wykrywalny od czterdziestki

Według specjalistycznej publikacji "PLoS ONE", omawiającej badania sfinansowane przez fundację Leverhulme, perspektywa rutynowych badań przesiewowych na wykrycie choroby Alzheimera może być kwestią 2-5 lat, choć wymaga dalszych badań.

Test wykonywany w przychodni lekarskiej może stać się równie powszechny, jak pomiar ciśnienia krwi - przewidują naukowcy.

Prowadzący badania prof. David Bunce z uniwersytetu Brunela w Londynie wykrył uszkodzenia wielkości mniejszej niż ziarnko ryżu w tzw. istocie białej półkul mózgowych u mężczyzn i kobiet w wieku 44-48 lat, w części mózgu odpowiedzialnej za zapamiętywanie. Jego zdaniem zmiany te to wczesna oznaka choroby Alzheimera.

15 proc. osób, u których zaobserwowano nieprawidłowości (na blisko 500 przebadanych), miało uszkodzenia mózgu podobne do tych, które stwierdzono dokonując autopsji pacjentów zmarłych na chorobę Alzheimera.

Profesor ustalił, że osoby z nieprawidłowościami w mózgu miały niejednakowe wyniki w teście mierzącym szybkość reakcji, polegającym na śledzeniu ruchów jednego z dwóch jasnych punktów i rejestrowaniu ruchów przyciskiem. U osoby, u której stwierdzono zmiany w mózgu, reakcje były niejednorodne: zbyt szybkie albo zbyt wolne, podczas gdy u osoby zdrowej przeważają reakcje jednego typu: albo powolne, albo szybkie.

Obecnie Alzheimera diagnozuje się na podstawie testów pamięciowych i kosztownych skanów komputerowych. Niezbitym dowodem jest dopiero analiza mózgu pacjenta po śmierci.

"Nasze badania przybliżają perspektywę badań przesiewowych, wykrywania choroby na wczesnym etapie i interwencji medycznej. Im wcześniej lekarze będą mogli przeciwdziałać chorobie u osób na nią podatnych, tym większe nadzieje na jej zapobieżenie lub opóźnienie" - zaznaczył prof. Bunce.

Wśród korzyści wczesnego ostrzegania wskazuje się też na możliwość podjęcia środków zaradczych: zmiany niezdrowego trybu życia, poprawy odżywiania się, a także zastosowania leków zapobiegawczych. Leki te musiałyby być zupełnie inne od obecnych, nastawionych na leczenie pacjentów w późnych stadiach choroby, a nie na jej zapobieganie.

Na Alzheimera i inne odmiany demencji cierpi ponad 800 tys. Brytyjczyków. Liczba ta może się podwoić w następnym pokoleniu. Na chorobę tę umiera co trzecia osoba po ukończeniu 65. roku życia.

Czy jednak wszystkie czterdziestolatki chcą z góry wiedzieć, że grozi im perspektywa starczej demencji? I jak do nowych możliwości nauki ustosunkują się towarzystwa ubezpieczeniowe? Czy ubezpieczenie na życie kogoś, komu potencjalnie grozi Alzheimer, będzie dla nich warte zachodu? Są to pytania bez odpowiedzi.