Papieskie intencje na marzec 2011 r.

Do problemów kontynentu amerykańskiego Benedykt XVI powraca często. Po raz pierwszy jako Papież stanął tam przed czterema laty, by otworzyć 13 maja 2007 r. w Aparecidzie w Brazylii obrady V Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów. W wygłoszonym przy tej okazji przemówieniu wskazał, że ludy tego kontynentu „mają prawo do pełnego życia, właściwego dzieciom Boga, w bardziej ludzkich warunkach: w wolności od groźby głodu i wszelkiej formy przemocy”. Podkreślił potrzebę propagowania kultury życia. Przypomniał, że „prawdziwy rozwój musi być integralny, czyli służyć rozwojowi całego człowieka i wszystkich ludzi”.

Ojciec Święty zadał wówczas pytanie: „Jak Kościół może się przyczynić do rozwiązywania palących problemów społecznych i politycznych i odpowiedzieć na wielkie wyzwanie, jakim są ubóstwo i nędza?”. Zwrócił uwagę, że „problemy Ameryki Łacińskiej i Karaibów, jak i całego współczesnego świata są rozliczne i złożone, toteż nie da się ich rozwiązać za pomocą programów ogólnych”. Podjął kwestię struktur, zwłaszcza tych, które są przyczyną niesprawiedliwości. Przypomniał, że „sprawiedliwe struktury są warunkiem sprawiedliwego porządku społecznego”.

„Ale jak powstają takie struktury i jak działają? – zapytał Papież. – Zarówno w kapitalizmie, jak i w marksizmie obiecywano stworzyć sprawiedliwe struktury i twierdzono, że kiedy już powstaną, będą działać samoistnie. Twierdzono, że nie tylko nie będzie już potrzebna istniejąca wcześniej moralność indywidualna, ale że wykreują one moralność zbiorową. Te ideologiczne obietnice okazały się fałszywe. System marksistowski, tam gdzie doszedł do władzy, pozostawił po sobie nie tylko smutne dziedzictwo w postaci zrujnowanej gospodarki i zniszczonego środowiska naturalnego, ale również bolesne zniewolenie dusz. Z tym samym spotykamy się także na Zachodzie, gdzie stale pogłębia się przepaść między ubogimi i bogatymi oraz dochodzi do niepokojącego naruszania godności osoby na skutek używania narkotyków i alkoholu, a także zwodniczych namiastek szczęścia”.

Benedykt XVI stwierdził, że sprawiedliwe struktury „nie powstają ani nie funkcjonują bez moralnej zgody społeczeństwa co do podstawowych wartości i konieczności życia” według nich. „Tam, gdzie Bóg jest nieobecny, nie ujawnia się cała moc tych wartości i nie sposób dojść do zgody w ich kwestii. Nie chcę powiedzieć, że niewierzący nie mogą żyć w sposób przykładny i zgodnie z wysokimi wzorcami moralności. Twierdzę jedynie, że społeczeństwo, w którym Bóg jest nieobecny, nie osiąga niezbędnego porozumienia w kwestii wartości moralnych i nie znajduje siły, by żyć zgodnie z tymi wartościami” – dodał Papież, otwierając konferencję latynoamerykańskich biskupów w Aparecidzie.

Papieska intencja misyjna na marzec dotyczy wspólnot chrześcijańskich prześladowanych z powodu Ewangelii. W orędziu wystosowanym przed dwoma laty na Światowy Dzień Misyjny (18 października 2009 r.) Ojciec Święty przypomina „te Kościoły lokalne oraz tych misjonarzy i misjonarki, którzy znajdują się w sytuacji dawania świadectwa i szerzenia Królestwa Bożego w warunkach prześladowań, z formami ucisku od dyskryminacji społecznej po uwięzienie, tortury i śmierć”. Przytacza słowa Jana Pawła II, że „nasza epoka jest szczególnie bogata w świadków, którzy w taki czy inny sposób potrafili żyć Ewangelią mimo wrogości otoczenia i prześladowań, składając często najwyższe świadectwo krwi" (Novo millennio ineunte, 41). „Kościół – pisze Benedykt XVI – idzie tą samą drogą co Chrystus i przypada mu w udziale ten sam los. W swym działaniu nie kieruje się logiką ludzką ani nie stosuje siły jako argumentu. Idzie drogą krzyża i staje się, w synowskim posłuszeństwie Ojcu, świadkiem i towarzyszem drogi ludzkości”.

Ponad rok temu, 25 grudnia 2009 r., w bożonarodzeniowym orędziu „Urbi et Orbi” Papież przypomniał obecność Kościoła w Ziemi Świętej i innych krajach Bliskiego Wschodu. Mówił: „Jakże nie wspomnieć o bolesnej sytuacji w Iraku i o «niewielkiej trzódce» chrześcijan, która żyje w tym regionie? Niekiedy cierpi ona z powodu przemocy i niesprawiedliwości, ale zawsze jest gotowa włączyć się w budowanie społeczeństwa przeciwnego logice konfliktu i odrzucenia bliźniego. Kościół działa w Sri Lance, na Półwyspie Koreańskim i na Filipinach, jak również na innych ziemiach azjatyckich jako zaczyn pojednania i pokoju. Na kontynencie afrykańskim nieustannie woła do Boga, błagając o położenie kresu wszelkiej przemocy w Republice Demokratycznej Konga; wzywa mieszkańców Gwinei i Nigru do poszanowania praw każdej osoby i do dialogu; mieszkańców Madagaskaru prosi, by przezwyciężyli wewnętrzne podziały i wzajemnie się zaakceptowali; wszystkim przypomina, że są powołani do nadziei, pomimo dramatów, prób i trudności, które nieustannie ich nękają. W Europie i w Ameryce Północnej Kościół nakłania do przezwyciężenia egoistycznej i stechnicyzowanej mentalności, do szerzenia dobra wspólnego i do szanowania osób najsłabszych, poczynając od jeszcze nie narodzonych. W Hondurasie pomaga przywrócić porządek instytucjonalny; w całej Ameryce Łacińskiej Kościół jest czynnikiem kształtującym tożsamość, jest pełnią prawdy i miłości, których nie może zastąpić żadna ideologia, apeluje o poszanowanie niezbywalnych praw każdej osoby i o jej integralny rozwój, jest zwiastunem sprawiedliwości i braterstwa, źródłem jedności”.

„Kościół, wierny misji powierzonej przez jego Założyciela, solidaryzuje się ze wszystkimi, którzy cierpią z powodu klęsk żywiołowych i ubóstwa, również w społeczeństwach bogatych. W obliczu exodusu emigrujących ze swojej ziemi i wędrujących daleko, zmuszonych do tego przez głód, nietolerancję lub wyniszczenie środowiska, Kościół wzywa do gościnności. Jednym słowem, Kościół głosi wszędzie Ewangelię Chrystusa, pomimo prześladowań, dyskryminacji, ataków i czasem wrogiej obojętności, które tym bardziej pozwalają mu dzielić los swego Mistrza i Pana” – dodał Benedykt XVI w orędziu na Boże Narodzenie 2009 r.