Wszystkie dzieci Kościoła

Pokazaliśmy im Boga, którego można odrzucić. Takiego, który mówi: „Jeśli chcesz…”. Więc odrzucili.

Pokazaliśmy im Boga, który sam siebie objawia. Kazaliśmy zatrzymać się na progu Tajemnicy, nie obiecywaliśmy, że zaniknie mrok. Więc zatrzymali się.

Pokazaliśmy im Boga, który domaga się posłuszeństwa, dobrych czynów, miłości. Więc traktują dobro jak monetę przetargową. Mówią: „Czego chcecie, przecież nie będę od razu kradł i pił”.

Uczyliśmy ich wybierać, więc wiara wydaje się im kwestią wyboru – ale nie tego między życiem a śmiercią, takich dylematów nie znają. Dla nich to raczej coś jakby – iPhone czy smartfon, Xbox czy PlayStation.

Nie kwestionują. Nie zarzucają nam: „Po co wam to potrzebne – te msze, spowiedzi, obrazy na ścianach”. Mówią: „Nam się to nie przyda”.

*

Byliśmy zbyt surowi – a może zbyt elastyczni. Za bardzo – a może za mało zaangażowani. Zbyt otwarci – a może zbyt zamknięci. Mieliśmy za wysokie wymagania – a może za niskie. W każdym razie: jak zwykle nie dość, za mało, nie tak. Ale czy tego o sobie nie wiemy? Czy nie znamy najlepiej własnej słabości, niewystarczalności, grzechu? Czy nie szukaliśmy sprzymierzeńców wśród świętych, we wspólnotach, w szkole, wśród krewnych i przyjaciół?

Próbujemy zrozumieć. Wyciągnąć wnioski. Wydaje się nam, że chętnie ponieślibyśmy jeszcze większy ciężar, nie przeczyli najgorszym oskarżeniom, przyznali zasługi rekolekcjonistom i modlitwom lepszych niż my – byleby tylko…

*

Powtarzamy przy każdej okazji: Bóg z Ciebie nie zrezygnował, dziecko.

Szepczemy słowa modlitwy uparcie, nieprzerwanie, wiernie: aby nasze dzieci Ciebie poznały, Ciebie pokochały i służyły Tobie.

Nosimy w sercu obietnice:

*

Dzięki Bogu dokonuje się niemożliwe.