Właściwy wybór

W tajemnicy Kościoła odkrywamy sekret powołania, tajemniczego i osobistego wezwania, które brzmi w ludzkim sercu, umyśle i domaga się usłyszenia, rozpoznania i wielkodusznej odpowiedzi, w duchu wolności. Bóg przemawia w sobie tylko wiadomy sposób. Powołanie jako dar i tajemnica, łaska i misja wskazuje, że „każda dusza to inny świat”. Biblijna księga życia przypomina, że nie ma dwóch takich samych wezwań. Uświadamia nam to również Tydzień Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego (30 kwietnia – 6 maja 2023). To – jak zauważa papież Franciszek – opatrznościowa inicjatywa, która „ma na celu pomóc członkom Ludu Bożego, osobiście i we wspólnocie, odpowiedzieć na wezwanie i na misję, jaką Pan powierza każdemu z nich w dzisiejszym świecie, z jego ranami i nadziejami, wyzwaniami i osiągnięciami” (Orędzie na LX Światowy Dzień Modlitw o Powołania). Czas ten stanowi również okazję, aby spojrzeć na Dobrego Pasterza i odkryć potrzebę modlitwy o nowych pracowników winnicy Pańskiej. Tych, którzy ukażą swoim życiem, iż „Kościół jest jak dom z setką bram, każdy człowiek przychodzi do niego własną drogą” (G.K. Chesterton).

Ks. prof. Marek Tatar (UKSW), Krajowy Duszpasterz Powołań w tekście pt. Powołanie w sercu Kościoła przywołuje samo pojęcie powołania, które jest określone jako „akt wybrania i wezwania osoby indywidualnej lub społeczności osób przez Boga oraz przekazanie określonego zadania, połączone z wyposażeniem w odpowiednie środki, przeświadczeniem o otrzymanym powołaniu oraz odpowiedzią będącą własnym, wolnym wyborem i działaniem prowadzącym do jego realizacji”. Warto też zwrócić uwagę na konstytutywne elementy powołania, które Autor definiuje w odniesieniu do Jezusa Chrystusa: a. Jego inicjatywa – wybranie, b. Odpowiedź powołanego związana z radykalizmem postawy wobec dotychczasowego życia, c. Wejście do wspólnoty, d. Podjęcie życia formacyjnego poprzez pozostawanie z Nim, e. Otwartość poszukiwawcza, f. Podjęcie misji, g. Wierne pozostawanie do końca.

W procesie rozeznawania powołania ważne jest spojrzenie na nie w charakterze łaski, czyli bezinteresownym darem o charakterze nadprzyrodzonym. Bynajmniej nie statystyki stanowią tu najpoważniejsze kryterium, choć i o nich warto pamiętać, ponieważ pierwszym znakiem osłabionej kondycji wspólnot kościelnych wydaje się być brak powołań bądź ich niewielka ilość. Natomiast w duchu odpowiedzialności za Kościół, która wynika z chrztu i bierzmowania, intencję dotyczącą nowych powołań do służby w Kościele warto włączyć w swój codzienny „krwiobieg modlitewny”. Wszystko ze świadomością, że powołania rodzą się we wspólnocie Kościoła – ze szczególnym akcentem na rodzinę, czyli Kościół domowy – w niej są rozpoznawane i formowane, by następnie realizować je dla tej wspólnoty „na większą chwałę Bożą”.