Dziedziniec pogan

Być może to moje subiektywne odczucie. Ale mam wrażenie, że ważne dla Kościoła wydarzenie przeszło mimochodem, niemalże nie zauważone. Owszem, było kilka informacji. Był nawet tekst przesłania papieskiego. I na tym się skończyło. Komentatorzy zajęci byli sprawami ponoć ważniejszymi. O jakieś bardziej obszerne informacje chyba nikt się nie pokusił, nie wspominając o bezpośrednich relacjach. Też bym chyba tematem się nie zainteresował, gdyby nie przeogromna chęć odpowiedzi na pytanie kto przed katedrą Notre Dame, na zakończenie inauguracji Dziedzińca Pogan, koncertował. Z pomocą przyszła niezawodna wyszukiwarka. Dzięki niej znalazłem kilka filmików i dowiedziałem się kogo słuchali młodzi Francuzi. Nie myślcie, że znalazłem je na jakimś katolickim serwerze. Po wpisaniu koncert-Notre-Dame-25-03-2011 wyskoczyła mi polska strona fanów zespołu, a na niej dwa filmy z wydarzenia i kilka linków do innego, znanego wszystkim internautom serwisu. Gdy słuchałem, jak w niemalże mistycznym natchnieniu Paddy Kelly śpiewa „Holly is His name”, wróciło pytanie o polski dziedziniec pogan. I kilka innych, wielokrotnie już w tym miejscu stawianych.

Inspirował nie tylko głos artysty. Przypomniałem sobie kontrastującą z paryskim koncertem opowieść jednego z kolegów. Nie tak całkiem dawno został zaatakowany przez grupę nauczycieli. Dlaczego księża zmuszają dzieci, by chodziły do kościoła? Przewodziła matka dziecka, które w ub. roku przystępowało do Pierwszej Komunii. Koledze bystrości na szczęście nie zabrakło. A dlaczego wy zmuszacie mnie, bym ochrzcił wasze dzieci, przyjął je do Pierwszej Komunii i dopuścił do bierzmowania? Zapadła długa, męcząca cisza, a w niej pobrzmiewało pytanie, z którym rozminąłem się w ubiegłym tygodniu. O dziedziniec pogan w naszych parafiach. Nie w wymiarze organizacyjnym, bo ten ostatecznie wielkiej trudności nie stanowi. Zawsze można znaleźć kilku ciekawych prelegentów, posadzić w kościele lub w sali gimnastycznej i pozwolić im mówić, czuwając, by mało zainteresowani zbytnio im nie przeszkadzali. Dziedziniec rozumiany jako miejsce, gdzie spotykają się ludzie głębokiej wiary i tak zwani ochrzczeni poganie, traktujący chrześcijaństwo jak wyżej wspomniani nauczyciele. Jak tę przestrzeń zagospodarować?

To ważne pytanie długo jeszcze pozostanie bez odpowiedzi. Wynika to z faktu, że oferta Kościoła w wymiarze parafii przygotowana jest zasadniczo do ludzi jakoś w Nim tkwiących. Struktury komunijne nowego programu duszpasterskiego będą tworzyć członkowie rad parafialnych, ruchów i stowarzyszeń. Większość przyjeżdżających na ogólnopolskie spotkania i pielgrzymki to ludzie zaangażowani w lokalnym duszpasterstwie. A co z obojętnymi?

Spacerowaliśmy kiedyś z grupą młodzieży po ulicach małego, powiatowego miasteczka. Przechodząc obok popularnego baru usłyszałem kilka złośliwych komentarzy. Zatrzymałem się. Przyjdzie taki czas – powiedziałem – że trzeba będzie opuścić bezpieczną salkę i przyjść z Ewangelią do tego baru. Do salki, oprócz was, nikt inny już nie przyjdzie. Nie zareaguje na żaden plakat i zaproszenie. Na twarzach młodych dało się zauważyć przerażenie. Nic dziwnego. Przecież w tym barze siedzieli ich koledzy, sąsiedzi i przyjaciele. A oni do rozmowy o Bogu zupełnie nie byli przygotowani. W dodatku bali się wykluczenia ze środowiska rówieśników.

Rozdawałem kiedyś, na zakończenie oazy, zakładki. Dziesięć cech dobrego świadectwa. Synteza uprzednio nabytych umiejętności. Może od tego trzeba zacząć. Przecież wiedza i umiejętność nie są dla wiary przeszkodą. To dary Ducha Świętego.