Kolejka do bicia

Prawdą jest (co odnotował publicysta „Rzeczpospolitej” i „Uważam Rze”), iż bicie w Kościół to (zwłaszcza dzisiaj) żadna sztuka. Nie wymaga ani szczególnych umiejętności, ani szczególnego wysiłku. Ani nawet szczególnej wiedzy o Kościele. Niestety, jako Kościół, łatwo się podkładamy i zdecydowanie ponad potrzebę nadstawiamy nie tylko drugi policzek. Między innymi pozwalając na dzielenie nas na rozmaite sposoby.

Jednym z najczęściej stosowanych przez chętnych do bicia Kościoła zabiegiem jest wbijanie klina między duchowieństwo i świeckich, wieńczone najczęściej redukowaniem pojęcia Kościoła do „księży i biskupów” lub nawet tylko do episkopatu. Zabieg ten stosują chętnie reprezentanci najrozmaitszych stron. Z przykrością muszę zauważyć, że znalazł on zastosowanie również w tekście Piotra Semki. Zawarte w nim tezy o podzielonym na frakcje episkopacie, który trzyma w niepewności co do istotnych kwestii biedne zagubione owieczki, zdarzyło mi się czytać u komentatorów ze skrajnie różnych opcji.

Pod wieloma względami słuszne (choć niezbyt nowe) wywody Piotra Semki w „Uważam Rze” uzupełnia wywiad z przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski abp. Józefem Michalikiem zrobiony przez Jacka i Michała Karnowskich. Być może jestem uprzedzony, ale czytając go miałem wrażenie, że przeprowadzający rozmowę dziennikarze aż się palą do tego, aby ustawić swego interlokutora w pozycji chłopca do bicia. I to nawet nie dla siebie. Dla innych.

Takiej okazji nie zmarnowała „Gazeta Wyborcza”, w której Katarzyna Wiśniewska za pomocą wyjętych z wywiadu cytatów gładko „przerobiła” abp. Michalika na niemalże aktywistę jednej partii i to w dodatku nielojalnego wobec innych biskupów.

Ręce opadają...

Podobno kard. Armand Jean de Richelieu westchnął kiedyś: „Boże, strzeż mnie od przyjaciół, z wrogami poradzę sobie sam”. Mam ochotę sparafrazować tę myśl duchownego, którego negatywny wizerunek niezwykle skutecznie utwierdził w świadomości świata Aleksander Dumas i westchnąć: „Boże, strzeż Kościół od obrońców, z atakującymi go jakoś sobie poradzi”.

W czasach PRL-u w Kościele w Polsce dość często kierowano się zasadą, aby głośno nie krytykować błędów, a czasami nawet ewidentnego zła, które się we wspólnocie zdarzyło, aby nie dawać ówczesnej, walczącej z Kościołem bez pardonu, władzy argumentów do atakowania. Broń Boże nie namawiam do powrotu w Kościele do takiej taktyki. Jednak jestem przekonany, że jeśli ktoś chce zasłaniać Kościół przed ciosami, na które nie zasłużył, powinien to robić w taki sposób, aby nie tylko nie pogarszać jego sytuacji, ale żeby faktycznie jego zabiegi przyniosły pożądany skutek. Tylko trzeba pamiętać, że wtedy można samemu nieźle oberwać...