Polska – USA: wieczna miłość

Im prędzej to zrozumiemy, tym lepiej. Prawdopodobnie jednak najbliższe dni nie będą sprzyjać trzeźwemu spojrzeniu na te sprawy. Zbliżające się wydarzenie polityczne roku – wizyta Baracka Obamy w Polsce (27-28 maja) – będzie zapewne relacjonowane, jak zwykle, w konwencji niemal teledysku, w którym uniżony podziw dla splendoru władzy prezydenta USA, śledzenie i komentowanie każdego gestu, uśmiechu, są zdecydowanie ważniejsze (bardziej strawne) dla miłośników polit-klipów niż merytoryczna dyskusja. Jedna z telewizji już zapowiedziała prawie tygodniowy cykl wprowadzający w tę wizytę. Dokładnie takie samo podniecenie medialne towarzyszyło relacjom z ostatnich wyborów prezydenckich w USA. To wszystko bardziej przypomina galę Oscarową niż twardą – a ona taka jest – realną politykę. Dla Polaków będzie to niemal narodowe święto, bo ciągle jeszcze wierzymy, że wiele dla Ameryki znaczymy.

Tymczasem nasze relacje skazane są na niesymetryczność. Z jednej strony jedyne supermocarstwo na świecie (oceny jego polityki międzynarodowej, raczej negatywnej, nie będę tutaj poruszał), a po drugiej stronie – duże i ważne, ale nie dominujące państwo europejskie. Ameryka patrzy teraz głównie na Azję i Bliski Wschód, Europa, a tym bardziej Europa Centralna – nie jest głównym punktem zainteresowań Ameryki. Tym, co rzeczywiście może relacje między Polską a Stanami zacieśnić, jest niewątpliwie perspektywa wydobywania gazu łupkowego w Polsce z pomocą amerykańskich technologii. To interesy gospodarcze zbliżają takie kraje jak USA z innymi, a nie powtarzane w kółko jak mantra wspomnienia o Kościuszce, Wałęsie i drugiej po amerykańskiej konstytucji na świecie. Oczywiście, osobiście polski prezydent mógł o tym porozmawiać w Waszyngtonie dopiero po grzecznym wypełnieniu wniosku wizowego z pytaniem, czy prowadził kiedykolwiek działalność terrorystyczną. Ale co ja się czepiam – od strategicznego sojusznika trzeba przecież wymagać. Przede wszystkim wizy.