Powieszą Kadafiego?

"Najważniejszym zadaniem Tymczasowej Narodowej Rady będzie teraz utrzymanie jedności kraju, a najpilniejszym zadaniem - rozpisanie wyborów i podjęcie starań na rzecz utworzenia nowego demokratycznie wybranego rządu. Kolejnym punktem, który być może władze rewolucyjne będą chciały umieścić wyżej w swoich priorytetach, jest rozliczenie reżimu dyktatora Kadafiego.

Tymczasowa rada zadbała o swoją reprezentatywność - w jej skład weszli przedstawiciele wszystkich największych plemion libijskich. To jest bardzo ważne w tym libijskim systemie powiązań między poszczególnymi plemionami. Do tej pory Kadafiemu udawało się manewrować dość zręcznie, za pomocą kija i marchewki, między poszczególnymi grupami społecznymi. Jednak tymczasowa rada bardzo mądrze zastosowała manewr zaproszenia do swojego grona przedstawicieli różnych plemion, także tych do tej pory popierających dyktatora.

Jest cała grupa młodych, wykształconych na Zachodzie ludzi, którzy też będą chcieli mieć swój głos w sprawie przyszłości kraju. Jest też ta milcząca większość, która w ostatniej chwili przeszła na stronę powstańców i również przyczyniła się do obalenia dyktatora. Oni też będą chcieli mieć swoich reprezentantów w przyszłych władzach. Trzeba wziąć też pod uwagę fakt, że konsekwencją trwających ponad 40 lat rządów Kadafiego jest cała grupa ludzi, która nosi jednak w sercu obalonego dyktatora, bo była z nim związana swoimi osobistymi karierami i chyba już w drugim pokoleniu popierała istniejący do tej pory ustrój. Jeśli rewolucja ma się powieść i proces demokratyzacji ma przebiegać w miarę bez zakłóceń, oni również muszą być brani pod uwagę w przyszłych rozwiązaniach personalnych. Na pewno ci, którzy są najbardziej skompromitowani współpracą z reżimem, ci najbliżsi Kadafiemu, którzy do samego końca opowiadali się za nim i za jego władzą, zostaną nie tylko odsunięci, ale z pewnością także osądzeni. Ale myślę, że dla dobra rewolucji ten proces nie powinien iść zbyt głęboko.

Wśród państw arabskich rysuje się naturalny sojusz tych krajów, w których dokonała się lub dokonuje rewolucja. Tunezja - bezpośredni sąsiad Libii i drugi sąsiad - Egipt - najprawdopodobniej zacieśnią swoje stosunki z Libią. Trzeba wziąć pod uwagę to, że Libia jest znaczącym producentem ropy naftowej i stabilność dostaw z Libii, zakłócona tym, co się działo w minionych pięciu miesiącach, leży w interesie wielu państw, także leżących w bezpośredniej bliskości, jak np. Włochy.

Nie ulega wątpliwości, że kraje sojusznicze, które poparły rewolucyjne władze w Bengazi i uznały za rząd libijski radę kierowaną przez Mahmuda Dżibrila, będą w dalszym ciągu bardzo mocno wspierały demokratyczne przemiany w Libii.

Mocarstwa rywalizują ze sobą w różnych rejonach świata. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że nie było sprzeciwów wobec interwencji NATO przeciwko Muammarowi Kadafiemu i Rada Bezpieczeństwa przyjęła rezolucję w tej sprawie. Wstrzymujące się głosy Rosji i Chin były de facto głosami poparcia. Gdyby te kraje były przeciwne rezolucji, zastosowałyby prawo weta. Nie skorzystały z tej możliwości. Naturalnie interesy Stanów Zjednoczonych, Rosji i Chin w tamtym rejonie są rozbieżne i bardzo długo będzie tam istniała jeszcze między nimi rywalizacja. Nie wyobrażam sobie jednak, by w tej chwili jakiekolwiek mocarstwo popierało Kadafiego.

Kadafi nie ma już żadnych szans, zważywszy na krwawe żniwo, jakie zebrała libijska rewolucja. Ofiary śmiertelne liczone w setkach, tysiące rannych, użycie zagranicznych najemników w walce przeciwko własnym rodakom to są rzeczy, których mu nikt nie wybaczy. Jest już przegranym dyktatorem, a przegrani dyktatorzy przegrywają również na kartach historii. On już przeszedł do niesławnej, w jego przypadku, historii".