Zginął ks. prof. Piotr Nitecki

Piotr Nitecki, ur. 24 października 1949 r, należał do grona miłośników, najlepszych znawców i znakomitych propagatorów nauczania społecznego Kościoła. Głęboko zakorzeniony w duchu myślenia kard. Stefana Wyszyńskiego, rozumiejący, że przyszłość chrześcijaństwa w Polsce zależy w dużej mierze od jakości jego zaangażowania i świadectwa w sferze społecznej. Bliski przyjaciel ks. Jerzego Popiełuszki. Po latach członek zespołu ekspertów w jego procesie beatyfikacyjnym.

Przez wiele lat związany z kręgiem katolicko-społecznym stworzonym przez Janusza Zabłockiego wokół Ośrodka Dokumentacji i Studiów Społecznych oraz miesięcznika „Chrześcijanin w świecie”. Członek redakcji od 1976 r. a od 1995 r. jego redaktor naczelny i autor dziesiątków artykułów propagujących katolicką naukę społeczną, znakomity interpretator encyklik społecznych Jana Pawła II.

W latach 80. działacz NSZZ „Solidarność", a od 1987 r. kierownik działu religijnego warszawskiego tygodnika „Ład”. Pod jego wpływem „Ład” stał się nie tylko propagatorem myśli społecznej Kościoła, ale i najbardziej otwartym w Polsce pismem na problematykę Kościoła na Wschodzie, opisującym kiełkujące wówczas odrodzenie religijne wśród narodów pobratymczych Europy środkowej i wschodniej.

Nitecki był też aktywnym członkiem innych zespołów redakcyjnych, m. in.: "Tygodnika Rolników Solidarność" (1989 - 1990) i "Znaków Czasu".

Człowiek, który już we wczesnej młodości odnalazł powołanie kapłańskie, aczkolwiek jego droga ku kapłaństwu nie była prosta. Jako alumn Warszawskiego Metropolitalnego Seminarium Duchownego został stamtąd usunięty na skutek fałszywych donosów. Nie spowodowało to bynajmniej kryzysu wiary, lecz stało się bodźcem do tym większego zaangażowania apostolskiego. W 1976 r. ukończył Papieski Wydział Teologiczny w Poznaniu, a w rok później teologię na KUL. W 1980 r. obronił doktorat z teologii biblijnej na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1989 r. otrzymał habilitację na Wydziale Nauk społecznych KUL. Był też m.in. współzałożycielem Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy i członkiem Rady do spraw Mediów przy prezydencie Lechu Wałęsie.

W latach 1989 - 1991 był sekretarzem komisji przygotowawczej II Synodu Plenarnego Kościoła w Polsce.

Na początku lat 90. jako wykładowca Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu spotkał się z propozycją przyjęcia świeceń ze strony kard. Henryka Gulbinowicza.

Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 47 lat z rąk kardynała metropolity wrocławskiego w 1996 roku. Obowiązki naukowe łączył z pracą duszpasterską w parafii Bożego Ciała we Wrocławiu oraz działalnością na polu mediów. Od 1995 r. był redaktorem naczelnym „Nowego Życia” - dolnośląskiego pisma katolickiego wydawanego przez archidiecezje wrocławską. Odpowiadał za obsługę prasową Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu w 1987 r.

Za osiągnięcia naukowe i popularyzatorskie w zakresie katolickiej nauki społecznej otrzymał Nagrodę naukową im. Włodzimierza Pietrzaka, przyznawanej przez Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana”.

Autor wielu książek z historii Kościoła i katolickiej nauki społecznej. Do najważniejszych jego publikacji należą: "Biskupi Kościoła w Polsce: słownik biograficzny", "Człowiek drogą Kościoła: Kościół "Solidarność" i odnowa społeczna w Polsce", "Znak zwycięstwa: ksiądz Jerzy Popiełuszko, 1947-1984", "Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999: słownik biograficzny", "Kardynałowie Kościoła w Polsce", "Uwierzmy Miłości: siódma pielgrzymka Jana Pawła II do ojczyzny: 5-17 czerwca 1999", "Ksiądz Eugeniusz Dąbrowski, apostoł Pisma Świętego 1901-1970", "Ku prawdzie we wspólnocie człowieka i Boga: studia dedykowane ks. Stanisławowi Kowalczykowi", "Włocławskie dzieje ks. Stefana Wyszyńskiego 1917-1946".