Przekażcie sobie znak pokoju

Było spokojniej w Święto Niepodległości? Wedle obserwatorów – tak. Kiepskie to pocieszenie, jeśli jednocześnie padła diagnoza, że lepiej zorganizowana niż przed rokiem była policja. Patrzyłem, słuchałem. Nie tylko zresztą tego, co działo się podczas marszów. I pozbyłem się reszty złudzeń.

Choć w zdecydowanej większości Polacy potrafili cieszyć się ze święta, widać, że podziały w naszym społeczeństwie są ogromne. Tu nie pomogą apele i nawoływania. Zbyt dużo ludzi uważa, że wie swoje i nikt do niczego ich nie przekona. Polsce trzeba modlitwy. Nie takiej udawanej, deklarowanej dla  pognębienia przeciwników, ale szczerej, gorącej, która obejmie z miłością i swoich, i tych z drugiej strony barykady.

Zapewne przydałby się też Polsce post. Taki o chlebie i wodzie  też, ale na pewno taki polegający na umartwianiu języka. Zbyt wiele pada mocnych słów. Nie zauważamy, że są obraźliwe czy krzywdzące? Będziemy licytowali się, kto powie odważniej, skoro za ich wypowiadanie i tak nic nie grozi?

I na pewno Polsce potrzebna jest jałmużna. Nie, nie namawiam do organizowania składki na rzecz skarbu państwa. Raczej do bezinteresownej służby dla dobra Polski. Uwaga: jeszcze raz: Polski. Nie swojego ugrupowania politycznego. Mógł sobie Ludwik XIV mówić „Francja to ja”. Demokratycznej Polski nie można utożsamiać ani z żadną siłą polityczną, ani z Kościołem. Trzeba pogodzić się z faktem, że najzwyczajniej w świecie jesteśmy różni.

Kto sieje wiatr, zbiera burzę. Do czego prowadzi uparte trwanie przy swoim bez choćby minimalnego otwarcia się na dialog pokazuje przykład Bałkanów czy Ziemi Świętej. A Pan Jezus nie powiedział „błogosławieni, którzy pokonują swoich wrogów”, ale „błogosławieni, którzy wprowadzają pokój”.