Chrystus nas już nie grzeje?

Abp Stanisław Gądecki mówił w Radiu Emaus, że „chrześcijaństwo jest kwestią życia, nie zakrystii”. Zwrócił przy tym uwagę, że wiara w Jezusa Chrystusa domaga się żarliwości, a największym zagrożeniem dzisiejszego Kościoła jest „letniość”.

„Szukamy nowych metod głoszenia Ewangelii, którymi mogą być telewizja, radio, ale głoszenie Ewangelii jest najbardziej skuteczne przez świadków zanurzonych w Duchu Świętym” – zaznaczył metropolita poznański.

Dalej metropolita poznański zauważał, że sytuacja Kościoła w Polsce jest coraz trudniejsza z powodu ofensywy ideologicznej przeciwko Kościołowi i Ewangelii, związanej z powstaniem nowej lewicy i brakiem Jana Pawła II, który był autorytetem dla Polaków.

Trudno się nie zgodzić, że sytuacja Kościoła w Polsce nie jest ciekawa. „Rzeczpospolita” donosi wręcz o antykatolickiej kampanii prowadzonej przez posła jednego z ugrupowań na facebooku. A to tylko jeden przykład – niestety, nie jedyny. „Gazeta Wyborcza” kolejny raz wałkuje sprawę komisji majątkowej, dowodząc, że ta działała w sposób nie do końca uczciwy. Wczoraj z kolei, kiedy Sąd Okręgowy w Gdańsku orzekł, że Nergala jednak za podarcie Biblii należy osądzić po raz kolejny, na jej serwisie informacyjnym pojawiła się od razu w sąsiedztwie sprawy Nergala wiadomość o zarzutach dla duchownego za sprzeczkę z policjantami.

Kościół obrywa ostatnio z każdej strony, ale akurat brakiem Jana Pawła II bym tego nie uzasadniał. W bardzo ciekawej książce „Reforma i rozwój Kościoła. Duch Boży i instytucja” wydanej niedawno przez Wydawnictwo WAM ks. prof. Andrzej Napiórkowski OSPPE pisze, że chrześcijaństwo nie jest tylko religią. Wyjaśnia, że jest ono czymś więcej – jest spotkaniem z Jezusem Chrystusem żywym i zmartwychwstałym. Jeśli jakieś Kościoły w Europie dotyka dzisiaj kryzys, jest to w ostatecznym odniesieniu kryzys chrystologiczny. „Wiara w Chrystusa nie jest jedynie jakąś ideą, lecz nade wszystko życiem, nie jest abstrakcyjnym duchem, istniejącym dla samego siebie, lecz wcieleniem” – pisze o. Andrzej Napiórkowski. Dodaje, że istotą chrześcijańskiej teologii nie są idee, zasady, kościelne struktury i urzędy. Istotą kerygmatu (podstawowych prawd głoszonych przez chrześcijaństwo) jest Osoba.

Jeśli mówi się o kryzysie, to można jedynie mówić o kryzysie instytucji. W książce o. Napiórkowskiego kwestii instytucjonalizacji życia społecznego poświęcono sporo miejsca. Autor pisze m.in. o różnych instytucjach Starego Testamentu. Tłumaczy, jaką rolę w Narodzie Wybranym spełniali sędziowie, królowie, prorocy, uczeni w prawie – później rabini. Wszystkie te instytucje się z czasem wyczerpywały i zostawały zastąpione przez inne – bardziej odpowiednie dla konkretnych czasów. Część z tych starotestamentalnych instytucji znalazło swoje przedłużenie w czasach Nowego Testamentu. Nowy Testament to w pewnym sensie opowieść o tym, jak z charyzmatycznej wspólnoty uczniów Chrystusa tworzy się instytucja Kościoła. Ta instytucja wnosi ze sobą miłość i prawdę jako podstawowe zasady regulujące relacje między Bogiem i człowiekiem, ale także między poszczególnymi ludźmi. W kolejnych wiekach wspólnota Kościoła obrastała w coraz to nowe przepisy, stawała się coraz bardziej wielką instytucją, dynamiczną, zmieniającą się w zależności od czasów, w których jej członkom przyszło żyć. Dziś jest tak samo. Wciąż istnieje napięcie między potrzebą instytucjonalizowania życia a pragnieniem indywidualnego spotkania z Chrystusem. Być może właśnie jesteśmy świadkami zmian zachodzących w instytucji, którą znamy, do której jesteśmy przyzwyczajeni, ale która wymaga pewnych zmian, można powiedzieć, aktualizacji.

Jeżeli arcybiskup Gądecki mówi o „letniości”, to w kontekście książki o. Napiórkowskiego rozumiem tę „letniość” jako ochłodzenie relacji z Chrystusem. Nie da się efektywnie podejmować dzieła ewangelizacji, do którego wzywa hierarcha i do którego wszystkich chrześcijan wezwał sam Chrystus, jeśli bezpośrednia relacja każdego chrześcijanina z Nim nie ma najwyższej temperatury. Ewangelizacja to wezwanie, ale to także potrzeba serca. Jeśli ktoś doświadczy na własnej skórze miłości samego Boga, nie usiedzi na miejscu, by o tym nie opowiadać. Najlepszym przykładem tego są Dzieje Apostolskie. Uczniowie, którzy doświadczają działania Ducha Świętego nie potrafią inaczej, muszą o tym mówić. Żyją tak, jak uczył Chrystus, bo zrozumieli, że Miłość i Prawda to jedyna droga do prawdziwego szczęścia.

Wśród z postulatów reformy dzisiejszego Kościoła o. prof. Andrzeja Napiórkowskiego OSPPE znalazły się takie jak mistyka codzienności i katechumenat chrzcielny. Codzienne indywidualne poszukiwanie drogi do Chrystusa, rozwijanie własnej wiary we wspólnocie Kościoła, poszukiwanie Prawdy, jest moim zdaniem najlepszą drogą do skutecznej ewangelizacji. Nie tylko takiej, która odbywa się kilka razy w roku podczas spektakularnych akcji, ale takiej, która trwa nieustannie, mozolnie, każdego dnia. Jeżeli tysiące ludzi, które ostatnio wyszły na ulice przy okazji Uroczystości Objawienia Pańskiego, z podobnym zaangażowaniem, jakie pokazali 6 stycznia, codziennie cicho, a wytrwale szuka Chrystusa i wskazuje drogę do niego innym, o los chrześcijaństwa możemy być spokojni i ani Nergale, ani inni wywrotowcy tej siły nie przemogą.

Konkurs zakończony!!!

Pytanie brzmiało:

Proszę wymienić imiona sześciu sędziów tzw. większych, którzy sprawowali rządy nad Narodem Wybranym, po tym, jak Żydzi osiedlili się w Ziemi Obiecanej. Ich działalność opisuje Księga Sędziów.

Prawidłowa odpowiedź to: Otniel, Ehud, Barak, Gedeon, Jefte i Samson

Nagrody w postaci książek o. Andrzeja Napiórkowskiego OSPPE „Reforma i rozwój Kościoła. Duch Boży i instytucja” otrzymują: Beata Kandzia, Mateusz Serafin i Bartosz Szafraniec.

Serdecznie gratuluję i dziękuję za udział w konkursie.