Zgasło jedno ze świateł na Śląsku

Bracia i Siostry! „Gość Niedzielny” ma szczególne znaczenie dla archidiecezji katowickiej, gdzie rozchodzi się w liczbie około 50 000 egzemplarzy, nie licząc czytelników wydania internetowego. Na Śląsku istnieje nieprzerwana tradycja, od samego początku erygowania diecezji, czytania „Gościa Niedzielnego”. Ten zwyczaj jest cenną tradycją w Kościele, który przeżywa tyle trudnych przemian związanych ze skutkami restrukturyzacji górnictwa i hutnictwa. Sądzę, że dzisiaj „Gość Niedzielny” jest wierny słowom swego założyciela Administratora Augusta Hlonda wypowiedzianym w 1923 roku. „«Gość Niedzielny» chce w mroki szare wnieść promień słońca. Chce w duszną atmosferę społeczności tchnąć orzeźwiający powiew Chrystusowego ducha. Nie będzie z żadnym konkurował pismem, bo jego zadaniem nie będzie walka polityczna, nie sensacja, ale pogłębienie znajomości wiary i zasad chrześcijańskiego życia... Idź w swą drogę «Gościu Niedzielny»... wnoś wszędzie światło, ciepło i pokój Chrystusowy”. Ksiądz Redaktor Stanisław był wierny tej pasterskiej zachęcie pierwszego biskupa katowickiego. A ja chciałbym dodać: idź w drogę, Księże Stanisławie, ku wieczności, na spotkanie z Bogiem prawdy i miłości. Jesteś przykładem kapłana i dziennikarza, który w zmieniających się warunkach społeczno-politycznych Europy Środkowej przez mądrość, dalekowzroczną cierpliwość a także zaufanie Duchowi Świętemu zorganizowałeś Dzieło, które ma szansę przetrwać i owocować w następne lata. Tyle dziś narzekań na trudne czasy. Ta pokusa trapi także duszpasterzy. Okazuje się, że można inaczej, ale to kosztuje. „To co siejesz, nie ożyje jeśli wprzód nie obumrze". Cierpiałeś, modliłeś się i umarłeś, dlatego możesz liczyć na szczęśliwą kontynuację twego dzieła. Bądź opiekunem dla Twoich następców. Twoje cierpienie w ostatnich tygodniach ciężkiej choroby będzie źródłem Bożych łask dla tych, którzy poprowadzą dalej siejbę Słowa Bożego na glebie polskich dusz. Dziękuję tym, którzy opiekowali się chorym Redaktorem. Przede wszystkim jego rodzonej siostrze Lidii Marii Podworskiej z rodziną. Bóg zapłać prof. Andrzejowi Nowakowi z całym zespołem za opiekę medyczną, wielce fachową i serdeczną. Dziękuję tym, którzy modlili się o zdrowie Księdza Infułata. Ogromnie cenimy sobie pamięć modlitewną samego Ojca Świętego i wielu bezimiennych czytelników „Gościa Niedzielnego”. Wyrazy pamięci płynęły z wielu środowisk i regionów Śląska i całej Polski. Na zakończenie wspomnijmy jeszcze raz przypowieść Pana Jezusa z dzisiejszej ewangelii o losach Słowa Bożego wśród ludzi. Gleba ludzkiej duszy bywa podobna do nieprzyjaznej drogi, twardej skały czy ostrych cierni. Tam ziarno Słowa Bożego nie ma możliwości wzrostu. Na szczęście są też ziarna, które padają na ziemię żyzną i te, gdy wzrosną, wydają plon stokrotny. Ziarno musi obumrzeć, aby wydało plon. Zgasło jedno ze świateł na Śląsku, ale zostaną zapalone następne. W najbliższą niedzielę uroczystość Chrystusa Króla. Tyle razy Ksiądz Tkocz koncelebrował Mszę w tej katedrze z tej okazji i poprzez tak nowoczesny środek jak wielonakładowy tygodnik katolicki kształtował to Królestwo Boże. Niech Chrystus Król wprowadzi go do swego Królestwa Prawdy i Miłości. Nasza modlitwa na tej liturgii pogrzebowej i modlitwa wielu biskupów i wiernych z całej Polski prowadzi duszę Zmarłego do pełni Bożego Królestwa.