Biskupi polscy: Rodzina nadzieją świata

Katolicka nauka społeczna przypomina od zawsze, że rodząc i wychowując dzieci oraz kształtując atmosferę miłości, rodzina służy społeczeństwu i wypracowuje przyszłość świata. Tego istotnego wkładu rodziny w przyszłość Narodu nie wolno lekceważyć szczególnie u nas, w Polsce. Chociaż wszystkie narody swój byt i rozwój zawdzięczają rodzinie, nasz Naród ma wobec rodziny szczególny dług wdzięczności. Przez pokolenia rodzina polska musiała zastępować państwo i brać na siebie odpowiedzialność za kształt, trwanie i przyszłość naszego Narodu wtedy, gdy państwa polskiego nie było na mapie świata i wtedy, gdy państwu na Narodzie nie zależało. Naród polski ma wobec polskiej rodziny wielki dług wdzięczności. To w rodzinie przetrwał język polski, kultura narodowa i prawda o dziejach ojczystych. To w zdrowej rodzinie najmocniej i najtrwalej żyje pamięć bohaterów narodowych, którzy śpiewali «Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie» i za tę wolność płacili więzieniem, własną krwią, a często życiem. Polska nie może zapomnieć o rodzinie. Dlatego z nadzieją patrzymy na zapowiedź wydłużenia okresu płatnych urlopów macierzyńskich. Niepokoi żądanie stawiane przez pracodawców młodym mężatkom, aby w najbliższym czasie nie rodziły dzieci. Niepokoi żądanie tzw. dyspozycyjności w pracy, które uniemożliwia życie osobiste pracownika. Niepokoi wreszcie pokrętne żądanie tzw. samozatrudnienia, oraz przedłużanie bez końca umowy na czas określony. A iluż to rzemieślników, ile drobnych firm rodzinnych zostało zniszczonych, bo wielu bogatych bezkarnie nie płaci za wykonaną pracę, uznając ten proceder jako najtańszy środek kredytowania? To wszystko powoduje niepewność i stres, niszczy spokój rodzinny, odbiera nadzieję, a w rezultacie następuje gwałtowny wzrost depresji, konsekwencja niezliczonych ludzkich dramatów. W tym roku program duszpasterski Kościoła w Polsce koncentruje się wokół wezwania «Przywracajmy nadzieję ubogim». Tymi ubogimi są także polskie rodziny! Nie odbierajmy rodzinie nadziei! Przez pamięć Sługi Bożego Jana Pawła II Siostry i Bracia! Rok, który dobiega kresu pozostanie na zawsze w naszej pamięci i w historii świata, jako rok powrotu Jana Pawła II do Domu Ojca. Pamiętamy jak swoim cierpieniem rozpalił w nas poczucie powszechnego braterstwa i odnowił w nas nadzieję. W kontekście naszych rozważań szczególnie wymowne stają się więc Jego słowa z 29 maja 1994 r., gdy wróciwszy ze szpitala, tłumaczył dlaczego musiał cierpieć. Mówił wtedy: Dlatego, że rodzina jest zagrożona, rodzina jest atakowana. Także Papież musi być atakowany, musi cierpieć (...) by przygotować przyszłość, trzecie tysiąclecie rodzin, każdej rodziny i wszystkich rodzin. (...) Zrozumiałem, że potrzeba było, bym dysponował tym argumentem wobec możnych tego świata. (...) Jakich mogę użyć argumentów? Pozostaje mi argument cierpienia. Chciałbym im powiedzieć: zrozumcie to. Zrozumcie, dlaczego Papież znowu był w szpitalu, dlaczego znów cierpiał. Zrozumcie to, przemyślcie to, jeszcze raz! Ośmielamy się zwrócić do Was wszystkich, Siostry i Bracia z serdeczną prośbą, abyśmy nie zlekceważyli cierpienia Sługi Bożego, a naszego Rodaka. Przez Jego pamięć i miłość do Niego, zróbmy wszyscy, co od nas zależy, aby rodzina była nadzieją świata. Niech Maryja, której w Ślubach Jasnogórskich przyrzekaliśmy «czuwać na progu ogniska domowego, aby przy nim życie Polaków było bezpieczne» da nam mądre i wielkoduszne serca. Niech wybłaga, «aby w Ojczyźnie naszej wszystkie dzieci narodu żyły w miłości i sprawiedliwości, w zgodzie i pokoju...» . Od tronu Jasnogórskiej Matki Kościoła z serca błogosławimy Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi Polscy Jasna Góra, 14 listopada 2005 r.