Elektryczne gorzkie żale

Boże Narodzenie pod względem komercyjnym mamy przerobione dokładnie. Co innego Wielkanoc. Jej specom od marketingu jakoś nie udało się do tej pory powiązać z masową konsumpcją. Nic dziwnego, bo kultura popularna omija tematy śmierci, bólu i cierpienia - napisał autor artykułu, stwierdzając następnie: "Wolnej od komercyjnego kontekstu ekipie realizującej płytę "O duszo wszelka" udała się rzecz niezwykła - stworzyła dzieło nowoczesne, ale mocno osadzone w tradycji. Pozbawione nachalnego skrzywienia marketingowego, ale przystępne. Wymagające skupienia i ambitne, ale przyjazne także dla nieco mniej wyrobionego słuchacza". Znamy te utwory. W nowych aranżacjach Ryszarda Wojciula czasem zaskakują, ale to przecież wciąż pieśni, które można usłyszeć na nabożeństwach wielkopostnych. Tutaj nabierają jednak nowego wymiaru i szczególnego oddechu. Wciąż przesycone są sakralnym klimatem, ale nabiera on uniwersalnego, związanego już nie tylko z Wielkim Postem wymiaru. Zarazem stają się jakby trochę bliższe temu paradygmatowi, jakim operuje współczesna, przecież mocno zdesakralizowana kultura. Przemawiają nowoczesnym, niekojarzącym się z klimatem kościelnego nabożeństwa językiem - ocenia Gazeta Wyborcza. Duża w tym zasługa intrygujących interpretacji Katarzyny Groniec, Iwony Loranc, Mariusza Lubomskiego i kwartetu Il Canto Minore. A także aranżacji. Niby oszczędnych, zachowujących gdzieś pierwotną surowość kompozycji, a jednocześnie nieortodoksyjnych, wplatających w nie elementy bliskowschodniej muzyki etnicznej ("Ludu mój ludu"), muzyki dawnej ("Krzyżu święty", "Ogrodzie oliwny") czy jak najbardziej współczesnego elektronicznego ambientu czy nawet trip hopu ("Przystąpcie bliżej"). Posłuchajmy, jak wspaniale rozwijają się "W krzyżu cierpienie" czy "O duszo wszelka". Trudno im nie ulec, bo to bardzo mistyczne i - co tu dużo mówić - piękne wersje - stwierdza na koniec autor artykułu.