Abp Mokrzycki o ukraińskim Kościele

- Na Ukrainę przyjechałem po raz pierwszy w 1988 r. W latach 90. wielokrotnie przebywałem tutaj z kard. Jaworskim oraz przez kilkanaście lat przebywałem w Rzymie na bieżąco śledząc sytuację ukraińskiego Kościoła. Po powrocie z Rzymu w 2007 r. widzę w naszej archidiecezji duże zmiany. Powstało wiele parafii, odrestaurowano wiele zabytkowych świątyń, wybudowano nowe kościoły, a księża mają lepsze warunki pracy. W archidiecezji jest czynnych ponad 300 świątyń i istniej 170 parafii. Pracuje 160 kapłanów i zakonników, w tym 80 z Polski. Pozostali to księża rodzimi, z których w ciągu 15 lat posługi 62 wyświęcił kard. Jaworski. KAI: A jak sytuacja powołań kapłańskich? - W latach 90. przeżywaliśmy duży wzrost powołań kapłańskich, ok. 60. Teraz ich liczba spadła i wynosi ok. 30 kleryków. Nie jest to jednak tendencja niepokojąca wiąże się to z niżem demograficznym oraz emigracją zarobkową młodych Ukraińców. Tą samą sytuację obserwujemy w innych diecezjach czy też w Kościele greckokatolickim, w którym na początku epoki wolności było 3 – 4 kandydatów na jedno miejsce w seminarium duchownym. W tej chwili jest ich półtora na jedno miejsce, ale to wciąż dużo. Musimy położyć większy nacisk na promocję powołań kapłańskich, przede wszystkim wśród ministrantów. Musimy jeszcze bardziej zbliżyć się do młodzieży wskazując im piękno i wartość poświęcenia swego życia Bogu. KAI: Jakie ruchy religijne rozwijają się w obrębie Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie? - Najszerzej rozwija się ruch „ Światło-Życie”, który przeszedł tu w naturalny sposób z Polski. Dobrze też rozwijają się wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym. Pierwsze kroki stawia też Droga Neokatechumenalna, która na terenie naszej diecezji nie jest jeszcze uznana, ale wykazuje już dynamizm. Neokatechumenat bardziej zakorzeniony jest na Ukrainie wschodniej. Natomiast wśród grekokatolików silnie rozwijają się Wspólnoty św. Idziego czy „Wiara i Światło”. Dołącza też do nich młodzież obrządku łacińskiego. KAI: Przed 1945 r. Kościół rzymskokatolicki na Ukrainie był w większości Kościołem mieszkających tu Polaków. Po II wojnie światowej większość z nich wyjechała z tych terenów. Kościół stał się wspólnotą wielonarodową. Jakie wygląda to teraz? - Dawniej w miastach przeważała ludność polska, a na wsiach ukraińska. Teraz te granice pozacierały się, choć nadal istnieją regiony zamieszkałe w większości przez ludność pochodzenia polskiego. We Lwowie dzięki dwóm szkołom polskim wielu młodych ludzi mówi po polsku. Na wsiach poza osobami starszymi większość nie posługuje się tym językiem. Np. we lwowskiej katedrze nadal odprawia się Msze św. i nabożeństwa tylko w języku polskim, na wsiach już tego nie można robić. Wiele małżeństw to związki narodowościowo mieszane. Księża dostosowują się do tej sytuacji i wprowadzają język ukraiński. Stąd mimo coraz większej ukrainizacji naszego Kościoła to nadal wśród katolików obrządku rzymskiego trwa świadomość ich polskich korzeni. Kapłani powinni nadal umacniać wśród wiernych pamięć o przodkach, przypominać o historii i tradycji Polski. KAI: Jakie miejsce zajmuje obecnie Kościół rzymskokatolicki w ukraińskim społeczeństwie? - Władze lokalne i państwowe otaczają nas szacunkiem i Kościół cieszy się autorytetem. Wszyscy widzą nasze duże zaangażowanie w życie społeczne, szczególnie na płaszczyźnie charytatywnej, pracy z dziećmi i chorymi - bez względu na wyznanie. KAI: Ksiądz Arcybiskup mówi, że nie ma problemów jeśli chodzi o relacje Kościoła rzymskokatolickiego z władzami. Jak jednak przedstawia się sprawa odzyskiwania świątyń? Chyba największe problemy są z tym właśnie we Lwowie? - Nie widzę wielkich problemów. Jeśli chodzi o Lwów, to najpilniejszą potrzebą jest budowa kościołów na peryferiach miasta, w nowo wybudowanych dzielnicach. Tam mieszka obecnie najwięcej młodych ludzi.