Ekskomunika za aborcję - analiza prawna

2. Zgodnie z regułą prawa karnego nullum crimen, nulla poena sine lege poenali praevia - nie ma przestępstwa, nie ma kary bez uprzedniej ustawy karnej; warunkiem koniecznym do stwierdzenia, że dany czyn stanowi przestępstwo jest zakaz (lub nakaz działania) zawarty w ustawie obowiązującej w momencie działania sprawcy. 3. Czyn ciężko poczytalny na skutek winy umyślnej lub nieumyślnej jest przypisaniem czynu przestępczego sprawcy, za który przed władzą jest odpowiedzialny. Gdy czyn spełnia powyższe elementy kształtujące przestępstwo możemy mówić o czynie jako bezprawiu kryminalnym ciężko poczytalnym. Zatem, gdy chcemy mówić o bezprawiu kryminalnym czynu aborcji musimy zbadać czy spełnia on powyższe warunki. Przestępstwo aborcji Nie będziesz zabijał (Wj 20,13) czytamy w Piśmie Świętym. Prawo Boże dla każdego chrześcijanina jest pierwszym, podstawowym i niezmiennym prawem. Ze względu na nie człowiek jest zobowiązany do poszanowania każdego życia i to od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci. Pozytywne prawo kościelne jest tylko przedłużeniem, kontynuacją odwiecznego prawa Bożego. W Kodeksie Prawa Kanonicznego w Księdze VI pt. Sankcje w Kościele znajdujemy ustawę (kan. 1398) dotyczący przerwania ciąży: „Kto powoduje przerwanie ciąży, po zaistnieniu skutku, podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa”. Od strony medycznej czyn określany jako przerwanie ciąży oznacza „jakikolwiek niedozwolony zabieg, zmierzający wprost do usunięcia z łona matki płodu niezdolnego do samodzielnego życia” (przyp. 1). Sposób dokonania czynu przestępczego może być różnoraki np.: przez dokonanie zabiegu lekarskiego, przy pomocy środków farmakologicznych, przez zastosowanie spirali domacicznej, jak również przez dokonywanie mechanicznych zabiegów: uderzenia w brzuch, skoki z wysoka, podnoszenie ciężkich przedmiotów, intensywne uprawianie sportu zmierzającego do przerwania ciąży. Sposób wykonania zabiegu jest obojętny, liczy się zamiar przestępczy, na skutek którego nie narodzone dziecko przestaje żyć. W miejscu tym należy jeszcze wspomnieć, że czyn aborcji jest przestępstwem materialnym, a więc istnieje w nim ścisłe powiązanie czynu ze skutkiem. Wspomina o tym kan. 1398 mówiąc, że sprawca przestępstwa podlega karze za dokonanie aborcji dopiero po zaistnieniu skutku. Jak widzimy skutek należy do istoty czynu aborcji. Dlatego jeżeli ktoś tylko usiłował dokonać aborcji, a ostatecznie porzucił ten zamiar jest wolny od odpowiedzialności karnej. Jednak należy pamiętać, że w zakresie winy moralnej bierze się pod uwagę zamiar przestępczy, dlatego można mówić o odpowiedzialności moralnej czyli o grzechu nawet wtedy, gdy nie nastąpił skutek przestępstwa. Sprawca przestępstwa aborcji Ustawom kościelnym na podstawie kan. 11 podlega osoba: 1. Ochrzczona w Kościele łacińskim lub do niego przyjęta. Chrzest jest sakramentem inicjacji chrześcijańskiej początkującym życie nadprzyrodzone w człowieku oraz włączającym go do wspólnoty Ludu Bożego i nadającym mu podstawę przynależności do Kościoła i podmiotowość prawną. Przez chrzest człowiek nie tylko zostaje włączony do wspólnoty wiernych, ale nabywa także osobowość prawną zaciągając obowiązki i nabywając prawa (kan. 96 KPK). 2. Posiadająca używanie rozumu. Jest to bardzo ważny wymóg nie tylko prawa kościelnego, lecz przede wszystkim prawa naturalnego, gdyż ustawa jest skierowana ad actus humanos, a nie hominis. Dlatego kto na stałe nie posiada używania rozumu, uznawany jest za nieodpowiedzialnego i przyrównany w swoim postępowaniu dzieciom (kan. 99 KPK). Ponadto za niemających dostatecznego używania rozumu należy uznać: - dzieci, które nie ukończyły siódmego roku życia, - osoby zahamowane w rozwoju umysłowym oraz dotknięte chorobą psychiczną,