Benedykt XVI: Ten filozof i teolog łączył pobożność z duchem badacza

„Ten filozof i teolog łączył pobożność z duchem badacza” - napisał papież w liście, który odczytał kard. Joachim Meisner podczas uroczystości w Kolonii, gdzie w kościele kapucynów znajduje się grób uczonego. W 1993 r. Jana Paweł II ogłosił Dunsa Szkota błogosławionym. Zdaniem papieża Duns Szkot zasłużył na nasze uznanie, bowiem „troszczył się o nauczanie Kościoła i rozwój wiedzy człowieka“ Benedykt XVI podkreślił, że swoją filozofią średniowieczny uczony „budował porozumienie między wiarą a rozumem“, a teologię tłumaczył przede wszystkim jako teologię praktyczną, w centrum stawiając prawdę o miłości Boga. „Duns Szkot posiadał zdrowego ducha krytycznego, który pozwalał mu głębiej rozpoznawać prawdę” - stwierdził Benedykt XVI. Kard. Meisner wskazał na zasługi franciszkanina dla „żywej praktyki wiary Kościoła“. Jego teologia ma znaczenie nie tylko dla nauki, lecz także dla żywej wiary. Metropolita Kolonii zwrócił uwagę, że podczas gdy większość wielkich teologów kształtowało swoje poglądy w dyskusji z herezją, to Duns Szkot rozwijał je w sporze z Ojcami Kościoła. Najbardziej znana jest jego nauka o „Matce Bożej Maryi, poczętej bez zmazy grzechu pierworodnego“, dlatego też uważa się go za prekursora ustanowienia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, który Kościół katolicki ogłosił w 1854 r. Uroczystość w Kolonii odbyła się w ramach trzydniowej międzynarodowej konferencji naukowej poświęconej dziełu filozoficznemu i teologicznemu Dunsa Szkota. W sobotę 8 listopada, w 700. rocznicę śmierci uczonego, kard. Meisner odprawił Mszę św. przy grobie zakonnika w kościele kapucynów w Kolonii. W bibliotece archidiecezjalnej otwarto wystawę poświęconą życiu i działalności uczonego. Urodzony prawdopodobnie w Szkocji Duns Szkot był wykładowcą w Oxfordzie, Cambridge i Paryżu. W 1307 r. przybył do Kolonii, gdzie zmarł w rok później, 8 listopada 1308 r. Jako jeden z najbardziej znanych teologów franciszkańskich był twórcą nurtu scholastycznego nazwanego później od jego imienia skotyzmem. W subtelny sposób połączył w nim m.in. nauczanie Arystotelesa i jego interpretatorów islamskich oraz żydowskich, św. Augustyna i franciszkanów.