Bractwo św. Piusa X - od ekskomuniki do pojednania?

Korzystając z tego dokumentu wspomniana grupa byłych lefebrystów utworzyła nowe bractwo, wybierając na jego patrona św. Piotra dla podkreślenia swych związków ze Stolicą Piotrową. Posiedzenie założycielskie odbyło się 18 lipca 1988 w opactwie Hauterive w Szwajcarii z udziałem 11 kapłanów i 1 diakona. Po dopełnieniu niezbędnych, wymaganych przez prawo kościelne formalności, nowa wspólnota pod nazwą Bractwo Kapłańskie Świętego Piotra – Fraternitas Sacerdotalis Sancti Petri (FSSP) została oficjalnie erygowana (ustanowiona) jako „stowarzyszenie życia apostolskiego na prawie papieskim” przez Jana Pawła II już 18 października tegoż roku, a więc równo w trzy miesiące po pierwszym spotkaniu. Tak szybkie zatwierdzenie Bractwa świadczyło niewątpliwie o znaczeniu, nadawanym przez Stolicę Apostolską i osobiście przez Ojca Świętego samej idei wierności Tradycji i zachowaniu więzi z Kościołem powszechnym. Przywiązanie do niej przejawia się nie tylko w odprawianiu Mszy trydenckiej (dokładniej mówiąc, według nieco zreformowanego Mszału Rzymskiego z 1962 r.), ale także w zachowaniu starego ceremoniału i systemu kształcenia przyszłych księży. Jest więc obowiązkowa tonsura, czyli małe kółko, powstałe z wycięcia włosów na czubku głowy, jest podział na cztery święcenia niższe (ostiariusz, akolita, egzorcysta i lektor) i trzy wyższe (subdiakon, diakon i prezbiter, czyli kapłan), no i to, co najbardziej rzuca się obecnie w oczy – obowiązkowe noszenie sutanny, w dodatku przepasanej pasem, czyli tak jak to bywało przed soborem. Wiele uwagi w czasie zajęć seminaryjnych poświęca się oczywiście łacinie jako jedynemu językowi liturgicznemu Kościoła przedsoborowego. Papieska Komisja „Ecclesia Dei” Jak wspomniano, dokument papieski „Ecclesia dei” z 2 VII 1988 m.in. powoływał do życia specjalny organizm kurialny dla załatwiania wszelkich spraw, związanych z przyjmowaniem do wspólnoty ze Stolicą Apostolską b. członków Bractwa św. Piusa X, a także z osobami, przywiązanymi do Mszy trydenckiej i starego obrzędu. Jest to Papieska Komisja „Ecclesia Dei”, współpracująca w tym względzie z biskupami w terenie i z innymi urzędami watykańskimi. Od 13 IV 2000 na jej czele stoi kardynał kolumbijski Darío Castrillón Hoyos (ur. 4 VII 1929). Próby pojednania W ciągu minionych lat papieże wielokrotnie podejmowali próby pogodzenia tradycjonalistów z Kościołem powszechnym. Jednym z najciekawszych rozwiązań było utworzenie 18 stycznia 2002 personalnej apostolskiej administratury personalnej pw. św. Jana Marii Vianneya na terenie brazylijskiej diecezji Campos. Ta kościelna jednostka administracyjna, na której czele stoi obecnie 58-letni bp Fernando Areas Rifan, skupia ponad 30 kapłanów i przeszło 30 tys. wiernych, a także 13 seminarzystów i prawie 100 sióstr zakonnych – wszystkich, przywiązanych do „Tridentiny”. Poprzednik bp. Rifana, a zarazem pierwszy przełożony administratury, bp Licinio Rangel (zmarł w grudniu 2002) przyjął sakrę z rąk hierarchów konsekrowanych w 1988 r. przez abp. Lefebvre’a, a więc niejako rozpoczął nową sukcesję – „lefebrystowską”. Ks. F. Rifan, mianowany biskupem przez Jana Pawła II w dniu 28 czerwca 2002, przyjął sakrę 18 sierpnia tegoż roku z rąk kard. D. Castrillona Hoyosa. Był to pierwszy tego rodzaju obrzęd w rycie trydenckim od czasu wprowadzenia w życie soborowych reform liturgicznych w 1969 r. Linię na zbliżenie z lefebrystami kontynuował, a nawet jeszcze bardziej rozwinął Benedykt XVI. 29 sierpnia 2005, a więc w kilka miesięcy po wyborze, przyjął on w Castel Gandolfo bp. Fellaya i już wówczas mówiło się o nowych krokach tego papieża, które wychodziłyby naprzeciw tradycjonalistów. Jednym z najważniejszych takich posunięć był list apostolski motu proprio „Summorum pontificum” 7 lipca 2007, umożliwiający odprawianie liturgii „przedsoborowej” przez każdego zainteresowanego tym księdza, bez konieczności uzyskiwania na to specjalnego zezwolenia biskupa. Obecnie zaś Ojciec Święty zdjął ekskomunikę z czterech biskupów Bractwa, co ostatecznie kładzie kres sytuacji schizmy sprzed ponad 20 lat.