Czas troski o powołania

Na pewno brakuje nam wiedzy czym jest kapłaństwo i życie zakonne, na czym ono polega. Brakuje też świadomości, że jako katolicy wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za to, czy mamy powołania. Że powinniśmy się o nie modlić. Żyjemy w świecie, w którym w ogóle zatracił się sens zmysłu powołania, misji, poświęcenia. Potrzeba dzisiaj mówić o pięknie rzeczy najprostszych – miłości, wyrzeczeniu, wierności, „że cię nie opuszczę aż do śmierci”. To dotyczy zarówno powołania małżeńskiego, jak i kapłańskiego. Może to jest zadanie dla duszpasterstw powołaniowych? Swoje formy duszpasterstwa powołaniowego mają zakony i diecezje. Oczekują one na młodych ludzi, którzy czują powołanie. Ale współcześnie – ponieważ zmienia się świat i zmieniają się młodzi ludzie – mam wrażenie, że to oczekiwanie na nowe powołania to trochę za mało. Oczywiście nie może być tak, że duszpasterstwa mają szukać ludzi z powołaniem. Ale muszą wyjść naprzeciw tym, którzy czują się zagubieni, nie znajdują odpowiedniego wsparcia w swoim środowisku. Trzeba zatroszczyć się o powołania, które już są. Może też potrzebna jest większa ekspansja ze strony seminariów. Mogę mówić o tym, co robimy w warszawskim. W tym roku spotkaliśmy się z wszystkimi katechetami archidiecezji warszawskiej. Prosiliśmy ich o modlitwę o powołania i zapraszaliśmy na dni otwarte seminarium, na wielkopostne adoracje Krzyża do kościoła seminaryjnego. To nasza już dziewięcioletnia inicjatywa. W każdy piątek Wielkiego Postu o godz. 20.00 seminarzyści prowadzą adorację. W naszym seminarium mamy już kilka powołań, które są ich owocem. Z kolei w każdy czwartek o 18.30 sprawujemy Mszę św. po łacinie i ze śpiewem gregoriańskim w intencji powołań oraz dobrodziejów seminarium. Codziennie o godz. 18.00 księża profesorowie i ojcowie duchowni dyżurują w konfesjonałach. W tym roku zapraszamy też na Dzień Modlitwy o Powołania w archidiecezji 26 kwietnia. Będzie to dzień otwarty dla warszawiaków, którzy będą mogli obejrzeć nasze piękne barokowe ogrody, bibliotekę oraz malowidła Michała Anioła Palloniego – odsłonięte po wielu wiekach, podczas których były ukryte pod tynkiem. Warto przyjść i zobaczyć nie tylko galerię obrazów arcybiskupów Gniezna i Warszawy, ale życie seminarium, jego mieszkańców, a więc przyszłych kapłanów. Nasi klerycy – z piątego i szóstego kursu – mają praktyki w szkołach. Na pierwszych lekcjach religii opowiadają swoim niewiele młodszym kolegom o tym jak to się stało, że poszli do seminarium, jak wygląda ich życie. I wiem, że gdy kończą się praktyki uczniowie pytają o tych „młodych księży”. Sam dwa lata temu robiłem badania wśród gimnazjalistów na temat obecności księdza w katechezie i zdania młodych ludzi na temat kapłanów. Wyniki mnie zaskoczyły. Młodzież chce, by uczył ich ksiądz. Z odpowiedzi na ankietę wynika, że jakieś 12 proc. badanych nosi w sobie pragnienie bycia księdzem czy zakonnicą.