Muzułmanin = sprzymierzeniec

Na wczorajszym spotkaniu watykańsko-muzułmańskim podjęto bardzo ważną decyzję: powstało Forum Katolicko-Muzułmańskie, a pierwsze – trzydniowe – seminarium odbędzie się na początku listopada. Tematem rozmów będzie miłość Boga i miłość bliźniego. Po nieporozumieniach ostatnich lat, po konfliktach, które często kończyły się falą przemocy i wobec naruszania zasad wolności religijnej w państwach muzułmańskich jest to pierwszy i bardzo ważny krok w kierunku porozumienia. Temat pierwszego spotkania stawia pytania dwa podstawowe pytania: co to znaczy kochać Boga oraz czy miłość do Boga może się sprzeciwiać miłości do drugiego człowieka? Czy z miłości do Boga można krzywdzić drugiego człowieka? Twierdząca odpowiedź na to ostatnie pytanie to jeśli nie źródło, to przynajmniej zewnętrzne uzasadnienie dla terroryzmu. Można mieć nadzieję, że w dłuższej perspektywie Forum przyniesie owoce w postaci zmniejszenia zakresu przemocy wobec chrześcijan w krajach muzułmańskich (na jej wyeliminowanie zapewne liczyć nie należy). Warto postrzegać muzułmanów jako sprzymierzeńców. Kilka miesięcy temu pojawiła się włoski dziennikarz rozpoczął międzynarodową akcję, która ma skłonić ONZ do wydania moratorium na zabiegi przerywania ciąży. Inicjatywa została podjęta przez środowiska kościelne i pro-life, także w Posce. Czy istnieje możliwość ogłoszenia takiego moratorium? Owszem, mogą je poprzeć chrześcijańskie i muzułmańskie państwa Trzeciego Świata. Zdarzały się już takie sytuacje, gdy na forum ONZ Watykan w kwestiach społecznych mówił jednym głosem z państwami islamskimi. Im więcej będziemy rozmawiać, tym lepiej się poznamy. Im lepiej się poznamy, tym mniej będzie przemocy. Człowiek z sąsiedniej „enklawy” jest obcy i często budzi niepokój. W sąsiedzie, którego życia za ścianą jestem świadkiem, widzę człowieka podobnego do mnie, kogoś, czyje życie jest dla mnie zrozumiałe. To zasada, która sprawdza się i w skali osiedla i państw. Im więcej będzie dialogu, tym większa szansa na współpracę w dziedzinach społecznych i etycznych. To także ważny argument. W demokracji skuteczność działań wymaga budowania większości i zdolności do porozumienia się w konkretnej sprawie, mimo że w wielu kwestiach nasze poglądy diametralnie się różnią.