Księża, świeccy... A diakoni?

Oni mogą być tą ewangeliczną solą, która zachowa od zepsucia. Jednocześnie mogą sta­nowić oparcie w zakresie teologii i duszpasterstwa. Będąc w samym centrum życia parafii są przedstawicielami proboszcza i przedłużeniem jego ręki. Diakoni stali, którzy powinni zaistnieć szczególnie w dużych parafiach, posłani przez Biskupa do współpracy z probosz­czem w zakresie opieki duszpasterskiej grup szczególnie zaniedbanych i potrzebujących wsparcia. Wokół nich może ukonstytuować się grupa wolontariuszy pomocnych w wielu kon­kretnych sprawach. W ten sposób proboszcz wspomagany przez diakonów jest w stanie objąć opieką duszpasterską i charytatywną tych, których przynajmniej teraz nie zobaczy na Mszy św. , z czasem może sie to zmienić na lepsze. Kolejnym miejscem aktywności diakonów stałych jest służba rodzinie. Mam na myśli zarówno kursy przedmałżeńskie, jak również poradnie życia rodzinnego. Pomoc w przygotowaniu do przyjęcia sakramentu chrztu i bierzmowania, katecheza w parafii poza zajęciami szkolnym itp. Nie trzeba specjal­nie szukać w badaniach naukowych na ten temat, żeby stwierdzić, że panuje swego rodzaju analfabetyzm religijny, wystarczy obserwować teleturnieje telewizyjne i stwierdzić zakłopotanie uczestników, gdy trafi się pytanie z dziedziny wiary. Dlatego wspomniana przez Abpa Gądeckiego katecheza do­rosłych jest ze wszech miar konieczna i powinna być wpisana jak najszybciej do praktyki duszpasterskiej. Program duszpasterski na lata 2006/2007 ma tytuł: „Przypatrzmy powołaniu naszemu”. (por. 1Kor 26 : Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! ) Zawiera on wielorakie propozycje aktywizacji świeckich w życiu Kościoła. Jednak tytułowe wezwanie sprawia, że myśl moja idzie w kierunku dotąd nieznanym, ponieważ wszyscy jeste­śmy powołani do świętości, jednak każdy wybiera swoją drogę. Wszystkie okoliczności moje­go życia jakoś tak się układały, że od wielu lat widzę wyraźnie, że moim miejscem jest słu­żba w Kościele jako diakon stały. Po pozytywnych decyzjach Konferencji Episkopatu jest to już teoretycznie możliwe, jednak nastąpiły jakieś nieznane mi zahamowania w realizacji. Mimo istnienia stron internetowych (www.powołania.wiara.pl; www.diakonat.szczecin.opoka.org.pl) o diakonacie mało się mówi, szczególnie jako o jeszcze jednym powołaniu w Kościele. Być może jest wielu, którzy o tym myślą, ale nasuwają się wątpliwości: diakon-duchowny? A więc sutan­na? Oczywiście nie! A może celibat obowiązkowy? Oczywiście nie! Święcenia diakonatu otrzymuje odpowiednio przygotowany mężczyzna żonaty za zgodą żony- tak postanowił Sobór Watykański II. Diakon stały w środowisku świeckim postrzegany jako przedstawiciel hierarchii, zaś wśród duchownych, żyjący w "świecie" ma kontakt bezpośredni z Ludem Bożym (z tego tytułu czasami nazywany "diakonem świeckim", co jest prawnie sprzeczne, jednak określa charakter miejsca diakona stałego, będącego na pograniczu miedzy światem duchownych i świeckich). W ten sposób staje się pomostem łączącym te grupy wewnątrz Kościoła. Analiza potrzeb duszpasterskich Kościoła pozwala przypuszczać, że włączenie się kolejnych pomocników w dużym stopniu pomogłoby w nowej ewangelizacji. Nie jest to oczywiście panaceum na wszystkie kłopoty. Mam nadzieję, że problem ten będzie coraz częściej obecny w rozważaniach nad zaradzeniem potrzebom duszpasterskim jako jeden z elementów poprawy sytuacji.