O czym papież rozmawiał z bp. Fellayem?

Portal DICI stwierdza, że asystenci przełożonego generalnego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, księża Niklaus Pfluger i Marc-Alain Nély, wbrew doniesieniom „Rorate Caeli”, nigdy nie uczestniczyli w prywatnej papieskiej Mszy św. w Domu Świętej Marty. Natomiast 13 grudnia odbyło się w Watykanie nieformalne spotkanie bp. Fellaya i jego asystentów na wniosek Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei”. Dykasteria ta zajmuje się kwestiami związanymi z unormowaniem statusu tradycjonalistów, sprawujących liturgię w języku łacińskim, według mszału z 1962 r.

Po rozmowie sekretarz Komisji, abp Guido Pozzo zaprosił swych rozmówców na obiad w Domu Świętej Marty, gdzie dołączył do nich zastępca sekretarza Kongregacji Nauki Wiary abp Augustine Di Noia OP. W tamtejszym refektarzu posiłki spożywa także papież Franciszek. Jak twierdzi DICI, abp Pozzo nalegał, aby przedstawić bp. Fellaya ojcu świętemu, kiedy opuszczał on refektarz. Nastąpiła krótka wymiana zdań. Papież, zgodnie z uprzejmą formułą, powiedział bp. Fellayowi, że „miło mu się z nim spotkać”, natomiast przełożony lefebrystów stwierdził, że wiele się modli, na co ojciec święty odpowiedział prośbą, by modlił się on także za papieża. To lakoniczne spotkanie trwało zaledwie kilka sekund – twierdzi portal lefebrystów.

DICI cytuje wypowiedź bp. Fellaya dla pisma "Le Rocher" (wydanie kwiecień-maj 2014). Stwierdza on tam, że „Rzym nieoficjalnie zaproponował wznowienie z nami kontaktów, ale nic więcej i nie prosiłem o audiencję u papieża Franciszka, jak to uczyniłem po wyborze Benedykta XVI. Moim zdaniem obecna sytuacja jest jasna: jesteśmy tam, gdzie byliśmy. Niektórzy wnioskowali z mego bliskiego kontaktu z Rzymem w 2012 roku, że najważniejsza jest dla mnie konieczność uznania kanonicznego. Zachowanie wiary i naszej katolickiej tożsamości jest istotne i pozostaje naszą pierwszą zasadą” - cytuje słowa swego zwierzchnika portal lefebrystów.

Bractwo Kapłańskie św. Piusa X założył abp Marcel Lefebvre, sprzeciwiający się reformie liturgicznej, zapoczątkowanej na Soborze Watykańskim II i jego nauczaniu nt. wolności religijnej, ekumenizmu, dialogu międzyreligijnego, kolegialności itp. Po wyświęceniu czterech biskupów bez zgody papieża w 1988 r. konsekratorzy i konsekrowani ściągnęli na siebie ekskomunikę, którą zdjął z nich w 2009 r. Benedykt XVI. Nie doprowadziło to jednak do pojednania Bractwa z Kościołem. Mimo rozmów prowadzonych z Kongregacją Nauki Wiary w latach 2009-2011 lefebryści odrzucili przedstawioną im do akceptacji preambułę doktrynalną. Ostatnio także ostro skrytykowali kanonizację Jana XXIII i Jana Pawła II, uznając ją za „fałszywą”, gdyż w ten sposób - ich zdaniem - „kanonizowano” Sobór Watykański II.