Co bóło w tasi pani Anny? - list do redakcji

Co jes w tasi?

Jak żech przeczytół wesoły opis „pasjów turystycznych” bł. Emila Szramka, zaroz mi sie przipómniało, że na naszych „jordanowskich”  imprezach śmiychów, szpasów i popisów śmiysznyj godki i ślónski, i czysto po polsku bóło durś pełno. Pani Szanecka, choć godała ło siebie żartobliwie, że jes „gorolkóm”, poradzióła godać po ślónsku. Umiała tyż śmioć sie sama ze siebie i niy gorszóła sie, jak wszyske zgadywali, na przikład, co jes w jeji wielgi tasi. Właściwie bardzi sie rozchodzióło, czego w ni niy bóło, bo zawartoś tasie pani Anny bardzi przipóminała zestaw do survivalu, niż damsko torebka. Zdo sie, że poradzióła z ni dostać np. kónsek sznóry, zwitek drótu, plała, drugo plała, taślampa, igła, nici, zicherka, szpyndliki, jakeś knefle, sztrachecle choć niy kurzóła cygaret, brałza, ekspresowy tyj w tytkach z nitkóm, a może kulka z dziurkami na kecie do tónkanio w ni sutego tyju we wrzóntku i parzynio we szolce, mapa Polski, tabletki ze krziżykym na gowa, kapki na żołóndek i walerianowe, streszczynia lektur i przikładowe pytania z polskigo na matura, bo kożdy rok jakeś wychowanki zdowali matura itd., itd.

W latach siedymdziesióntych niy bóło jeszcze w kożdyj dzielnicy i wsi marketów, kaj by szło wszysko kupić, beztóż, jak czegoś brakowało i bół jakiś problym, wszyske sie patrzeli we stróna tasie pani Szaneckiej. Jak pani Anna triumfalnie z ni wycióngała coś, co nos ratowało ze biydy, wszyscy jóm podziwiali, a śmiychu bóło co niymiara, a zdarzało sie, że ji nawet klackali.

Wnuki i batalión wychowanków

  Z archiwum Ryszarda Olka Byli członkowie zespołu turystycznego na spotkaniu wspomnieniowym po 40 latach i wędrówce górskiej w Zakopanem we wrześniu 2014 r. Pani Szanecko zmarła 12 listopada 2009 r. Na pogrzebie żegnała jóm cało rzesza ludzi, zasmucóno rodzina, przijaciele, znajóme, sómsiady, oficjele, grupy wychowanków z „Jordanu” i ze szkół, ze starszych i modszych pokolyń. Msza  pogrzebowo łodprawiyli wychowanki pani Anny, co sóm ksiyndzami.

Myśla, że niy wszyske wychowanki, kere by chcieli, prziszli na pogrzyb, bo dużo z nich miyszko daleko za granicóm. Ale tych wychowanków, starszych i modszych, uzbiyrałoby sie razym jakiś batalión. To jes siła!