Zmarł kard. Edward M. Egan

Kardynał Edward M. Egan był czołową postacią Kościoła, i to nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale także w wymiarach powszechnych. Zanim zaczął piastować różne stanowiska w swoim kraju, pracował ponad 20 lat w Kurii Rzymskiej, gdzie m.in. był jednym z sześciu hierarchów, którzy przygotowywali nowy Kodeks Prawa Kanonicznego. W USA był biskupem pomocniczym w Nowym Jorku a następnie ordynariuszem dwóch diecezji: Bridgeport i Nowego Jorku. I na każdym z tych stanowisk wykazywał się wielkim dynamizmem, był świetnym organizatorem, a przy tym głęboko zatroskanym o życie duchowe i religijne swych diecezjan.

Przyszły purpurat urodził się 2 kwietnia 1932 w Oak Park na przedmieściach Chicago. Kształcił się w seminarium duchownym w Mundelein w stanie Illinois i w Papieskim Kolegium Północnoamerykańskim w Rzymie i tam 15 grudnia 1957 przyjął święcenia kapłańskie (m.in. z innym obecnym kardynałem, swym rówieśnikiem Jamesem F. Staffordem). W następnym roku jako doktor prawa kanonicznego wrócił do archidiecezji chicagoskiej, gdzie m.in. był sekretarzem ówczesnego metropolity kard. Alberta G. Meyera.

W 1960 ponownie znalazł się w Rzymie, tym razem jako wicerektor swego dawnego Kolegium Północnoamerykańskiego, a zarazem w celu napisania doktoratu z prawa kanonicznego. Po powrocie do kraju w 1965 był m.in. sekretarzem kolejnego metropolity Chicago kard. Johna P. Cody’ego. Zajmował się również sprawami ekumenizmu i stosunkami społecznymi. Brał udział w licznych spotkaniach i rozmowach teologicznych w USA z innymi wyznaniami, np. z Kościołem episkopalnym (amerykańska odmiana anglikanizmu).

W 1971 znów przybył do Watykanu – tym razem do pracy w Trybunale Roty Rzymskiej; od 20 listopada 1972 był audytorem, czyli jednym z sędziów tego gremium. Jednocześnie wykładał prawo cywilne i karne w Studium Rotalnym, istniejącym przy Trybunale oraz prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Działał też w kilku kongregacjach, a w 1982 Jan Paweł II powołał go wraz z 5 innymi kanonistami watykańskimi do przejrzenia nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego, ostatecznie podpisanego przez Ojca Świętego w styczniu następnego roku.

Na tym stanowisku zastała go papieska nominacja 1 kwietnia 1985 na biskupa pomocniczego archidiecezji nowojorskiej; sakry udzielił mu 22 maja tegoż roku w Rzymie prefekt Kongregacji ds. Biskupów kard. Bernardin Gantin w towarzystwie m.in. arcybiskupa Nowego Jorku kard. Johna J. O’Connora. W 3,5 roku później – 5 listopada 1988 Ojciec Święty przeniósł go na stanowisko biskupa Bridgeport. Bardzo rozwinął wtedy szkolnictwo diecezjalne, w tym także dla dzieci upośledzonych, powołał do życia duszpasterstwa dla katolików hiszpańskojęzycznych i Haitańczyków, poświęcał wiele uwagi katolickiej służbie zdrowia.

11 maja 2000 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem metropolitą Nowego Jorku, a na konsystorzu 21 lutego 2001 obdarzył godnością kardynalską. Również na tym urzędzie dał się poznać jako prężny i mądry organizator życia kościelnego w swej archidiecezji. W tym czasie liczba zarejestrowanych parafian wzrosła o ponad 200 tys., a liczba uczniów katolickich szkół podstawowych i średnich zwiększyła się o ok. 15,4 tys. Pismo archidiecezjalne stało się największym pismem kościelnym w USA. W 2006 uruchomił satelitarny radiowy całodobowy program katolicki. W kwietniu 2008 gościł w swej archidiecezji Benedykta XVI.

Pełnił też wiele ważnych funkcji w episkopacie swego kraju, np. w komisjach ds. nauk i wartości ludzkich, prawa kanonicznego, opieki społecznej itp. Jako kardynał był m.in. jednym z relatorów generalnych X Synodu Biskupów nt. posługi biskupiej w Kościele i członkiem, szeregu urzędów kurialnych. W dniach 18-19 kwietnia 2005 wziął udział w konklawe, które wybrało Benedykta XVI. 23 lutego 2009 ustąpił z urzędu metropolity nowojorskiego.

Po śmierci kard. Egana Kolegoim Kardynalskie liczy 226 członków, z których prawa wyborcze ma 125 purpuratów (na 120 miejsc), a powyżej 80. roku życia jest 101 kardynałów. Najstarszym z nich jest obecnie emerytowany arcybiskup Chieti i b. sekretarz Jana XXIII kard. Loris F. Capovilla, który 14 października br. skończy sto lat, a najmłodszym – pierwszy purpurat z Tongi – Soane Patita Mafi, który 19 grudnia skończy 54 lata.