Kard. Bertone: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego.

Wydarzenia związane z założeniem tego Uniwersytetu w znaczący sposób potwierdzają, jak bardzo w waszym środowisku ceniona jest refleksja akademicka. Kiedy po 123 latach rozbiorów odrodziła się niepodległa Polska, było jasne, że potrzebowała ludzi kultury, którzy pozwolą, aby prowadziła ich Boża prawda. Z tego powodu został założony Uniwersytet Katolicki. W epoce komunistycznej hipokryzji Uniwersytet pozostał dla wielu znakiem intelektualnej trwałości i szkołą duchowej wolności. Sam mogłem się o tym przekonać podczas mojej wizyty w Lublinie, w 1979 roku. Z całego serca życzę wam, aby również w naszym czasie Katolicki Uniwersytet, który przywołuje na pamięć imię Jana Pawła II, prezentował wszystkie wartości, w których wyraża się istota chrześcijańskiego humanizmu. Również dziś, gdy społeczeństwo jest kuszone, aby wyzbyło się wartości, a czasami osoba jest redukowana do przedmiotu, Kościół nie unika wyzwania, aby zawsze potwierdzać nienaruszalność godności każdej osoby ludzkiej, stworzonej na obraz Boży. W ojczyźnie „Solidarności” nie potrzeba przypominać o duchowej więzi, która czerpie moc z solidarności człowieka z Bogiem. Jak powiedział Papież Benedykt XVI: „Objawiając miłość Ojca, Jezus nie tylko nauczył nas, jak żyć w braterstwie tu na ziemi; ukazał nam, że On sam jest drogą do doskonałej duchowej jedności z drugim człowiekiem i z Bogiem w przyszłym świecie, ponieważ to przez Niego «jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca» (por. Ef 2, 18)” (Benedykt XVI, sesja plenarna Papieskiej Akademii Nauk Społecznych, 3 V 2008). Z tymi uczuciami błogosławię waszą Wspólnotę akademicką, oddaną wytrwałej służbie Bogu i Ojczyźnie; służbie, w której objawia się cała moc Ewangelii i piękno Kościoła Chrystusowego! rv