Benedykt XVI: Trzeci dzień pielgrzymki

Ważnym aspektem waszej refleksji podczas tego Roku Rodziny była szczególna godność, powołanie i misja kobiety w Bożym planie. Jakże wiele Kościół w tych krajach zawdzięcza cierpliwemu, miłującemu i wiernemu świadectwu niezliczonych matek chrześcijańskich, sióstr zakonnych, nauczycielek, lekarek i pielęgniarek! Jakże wiele wasze społeczeństwo zawdzięcza wszystkim tym kobietom, które na różne sposoby, niekiedy bardzo odważnie, poświęciły swe życie budowaniu pokoju i podsycaniu miłości! Od pierwszych stronic Biblii widzimy, jak mężczyzna i kobieta, stworzeni na obraz Boga, zostali przeznaczeni do wzajemnego dopełniania siebie jako zarządzający Bożymi darami i partnerzy w przekazywaniu światu Jego daru życia, zarówno fizycznego, jak i duchowego. Niestety ta nadana przez Boga godność i rola kobiet nie zawsze była dostatecznie zrozumiana i ceniona. Kościół i społeczeństwo jako całość uświadomiły sobie, jak pilnie potrzebujemy tego, co papież Jan Paweł II nazwał „charyzmatem profetycznym” kobiet (por. "Mulieris Dignitatem", n. 29) jako tych, które niosą miłość, uczą miłosierdzia i czynią pokój, wnoszą ciepło i człowieczeństwo w świat, który nazbyt często ocenia wartość osób na podstawie chłodnych kryteriów użyteczności i zysku. Przez swe publiczne świadectwo szacunku dla kobiet oraz obronę przyrodzonej godności każdej osoby ludzkiej Kościół w Ziemi Świętej może wnieść ważny wkład do postępu kultury prawdziwie humanistycznej oraz do budowania cywilizacji miłości. Drodzy przyjaciele, powróćmy do słów Jezusa w dzisiejszej Ewangelii. Jestem przekonany, że zawierają one specjalne przesłanie dla was, Jego wiernej owczarni w tych krajach, gdzie On niegdyś przebywał. Mówi nam, że „dobry pasterz daje życie swoje za owce”. Na początku obecnej Mszy św. prosiliśmy Ojca, by „dał nam udział w sile męstwa Chrystusa, naszego pasterza”, który niewzruszenie trwał w wierności woli swego Ojca (por. Modlitwa na Wejście, Msza na Czwartą Niedzielę Wielkanocną). Niech męstwo Chrystusa, naszego Pasterza, pobudza was i wspiera codziennie w waszych wysiłkach dawania świadectwa wierze chrześcijańskiej i zachowania obecności Kościoła w zmieniającej się strukturze społecznej tych starożytnych krajów. Wierność waszym chrześcijańskim korzeniom, wierność misji Kościoła w Ziemi Świętej wymaga od każdego z was szczególnego rodzaju męstwa: odwagi przekonania, zrodzonej z osobistej wiary a nie tylko z konwencji społecznej czy tradycji rodzinnej; odwagi zaangażowania w dialog oraz pracy ramię w ramię z innymi chrześcijanami w służbie Ewangelii i solidarności z ubogimi, wysiedlonymi oraz ofiarami głębokich ludzkich tragedii; odwagi budowania nowych mostów, by umożliwić owocne spotkanie ludzi różnych religii i kultur oraz wzbogacenia w ten sposób struktury społecznej. Oznacza też niesienie świadectwa miłości, która pobudza nas do „dawania życia” w służbie dla innych i przeciwstawienia się w ten sposób mentalności usprawiedliwiającej „branie” życia niewinnych osób. „Ja jestem dobrym pasterzem, znam owce moje, a moje Mnie znają” (J 10,14). Radujcie się, że Pan uczynił was członkami swojej owczarni i zna każdego z was po imieniu! Idźcie za Nim z radością i pozwólcie Mu się prowadzić na wszystkich waszych drogach. Jezus wie, przed jakimi stajecie wyzwaniami, jakie próby znosicie i zna dobro, które czynicie w Jego imię. Ufajcie Mu, ufajcie w Jego nieustanną miłość do wszystkich członków Jego owczarni i bądźcie wytrwali w waszym świadectwie o triumfie Jego miłości. Niech święty Jan Chrzciciel, patron Jordanii i Maryja, Dziewica i Matka, wspierają was swym przykładem i modlitwą oraz prowadzą was ku pełni radości na wiecznych pastwiskach, gdzie doświadczymy na zawsze obecności Dobrego Pasterza i zaznamy na zawsze głębi Jego miłości. Amen.