Kolarze na Saharze

W morzu żużlu żwawo dąży trzech kolarzy na Saharze.

W wirze żaru, w burzy wietrznej, ogorzałe patrzą twarze.

Płaskowyżem, gołoborzem rzutko bieży trzech kolarzy.

Każdy podróż w żyłach dzierży. Każdy przygód żądny wrażych.

W morzu krzemu bieżnik grzęźnie, żółty krążek żarem praży.

Na rowerze i z bagażem. W skwarze wrzącym żywioł smaży.

Ciężkozbrojni, krzepcy w krzyżach, jak rycerze, trzej kolarze.

Żaden życia nie przemierzy, wyrzekając się swych marzeń.

W morzu żwiru przemierzają ścieżki, wzgórza i wiraże.

I wjeżdżają, jak żaglowce, w starożytnych rzek pasaże.

Rowerzyści przestrzeń drążą. Drżące płożą się miraże.

Przez przestworza wyobrażeń. Trzej kolarze na Saharze.