Z Nowakiem w pustyni i puszczy

  afrykanowaka.pl Trwa dwumiesięczny etap sudański, w którym udział biorą: Jakub Pająk (lider), Piotr Streżysz, Zbyszek Gałęza oraz Grzegorz Król. Asuan – Wadi Halfa – 8-9 luty 2010 r. – dzień 96-97

 

Jesienią 1932 roku Kazimierz Nowak wsiadł ze swoim rowerem na prom z Asuanu do Wadi Halfa. W tamtych czasach, tak jak i dziś, był to jedyny sposób na przekroczenie granicy egipsko-sudańskiej. Nie było wtedy jeszcze Wysokiej Tamy Asuańskiej ani Zbiornika Nassera, jednak Nil pomiędzy I kataraktą w okolicach Asuanu, a II kataraktą poniżej Wadi Halfa był żeglowny. Na IV i V etap sztafety AfrykaNowaka.pl wyruszamy w taki sam sposób, jak Kazik przed laty i przez najbliższe dwa miesiące będziemy przemierzać szlak polskiego podróżnika przez Sudan i Sudan Południowy, poszukując Afryki Nowaka oraz podglądając współczesne oblicze Czarnego Lądu. Serdecznie zapraszamy do śledzenia relacji na gorąco, z tego bodajże najbardziej gorącego kraju Afryki…

 

Ekipa sudańska w składzie: Zbyszek Zigi Gałęza, Grzegorz Król, Piotr Strzeżysz oraz autor tekstu Jakub Pająk ‘daalej pjk’ wylądowała w Egipcie 6 lutego 2010 roku, czyli w 65 rocznicę urodzin Boba Marleya… Jednak ślad, którym podążamy jest znacznie starszy niż ruch rastafariański i muzyka reggae. W czasach Nowaka nikomu na świecie nawet się nie śniło, że coś takiego się wydarzy. I nam z pewnością wiele spraw nie przechodzi przez myśl, a co gorsza snujemy plany… A tymczasem już w ciągu pierwszych dni, Afryka dobitnie uśmiechnęła się ku nam relatywizmem rzeczywistości - cudowny kontynent bez zegarka, w którym można jedynie coś zamierzać, lecz lepiej nie planować. No, ale po kolei…

 

  Przez bramę portu przy Wysokiej Tamie Asuańskiej odbieramy książeczkę-pałeczkę, specjalne wydanie „Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd” Przez bramę portu przy Wysokiej Tamie Asuańskiej odbieramy książeczkę-pałeczkę (specjalne wydanie „Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd”, z białymi kartami do zapełnienia podczas sztafety) oraz dzielne rowery Brennabor. Wokół mrowie ludzi. Każdy z podróżnych, udający się do Sudanu taszczy niezliczoną ilość toreb, pudeł, skrzynek, tobołków. Bagażu jest tyle, że nie sposób byłoby go unieść własnoręcznie. Na szczęście jest cała masa tragarzy, którzy przenoszą na własnych barkach bądź przepychają na wózkach te góry bagażu przez coraz to kolejne etapy odprawy celno-paszportowej: brama portu z kontrolą biletowo-bagażową, dalej bramki i skanery antyterrorystyczne (farsa), następnie waga, kontrola bagażowa wstępna i dalej właściwa, z metalowymi stołami do rozgrzebywania bagażu znanymi z każdej granicy. Potem już tylko stempel wyjazdowy z Egiptu, jeszcze jedna kontrola paszportowa, kolejna biletowa i stajemy przy promie. Całkiem niewielki, ale znając tutejsze realia transportowo-ładunkowe wszyscy pasażerowie i wszelkie pakunki się zmieszczą.

 

  Wtaczamy się na pokład, kolejna kontrola biletowa i zadanie najcięższe – przecisnąć się przez ludzką ciżbę i wąskie korytarze zawalone tobołkami. Sakwy nie puszczają, przyczepki przeszkadzają, ale wreszcie i jest pokład rufowy. Biegnę na górę, jest jeszcze nieco wolnego miejsca pod szalupą ratunkową – miejsca najlepszego, bo dającego zbawczy cień. Jest 13-ta, czyli oficjalna godzina odpłynięcia. Jednak nic nie wskazuje, aby prom był gotowy do drogi. Godziny mijają, robi się coraz gęściej, właściwie już każda przestrzeń (na pokładach, pod pokładem i we wszystkich możliwych zakamarkach) zajęta jest przez ludzi i ich tobołki. Nie ma mowy o przeciśnięciu się przez pokład prawą burtą – torby i pudła urosły do wysokości dorosłego człowieka, a pomiędzy nimi zalegają postaci. Czas płynie leniwie, za Nilem zachodzi słońce kładąc baśniowe kolory na rzekę, pustynię i nasz prom. Afryka - cudowny kontynent bez zegarka, gdzie czas mierzy się wydarzeniami… zatem odpływamy, z tym że już pod mocno rozgwieżdżonym firmamentem…