Tuchów: W intencji matek w stanie błogosławionym

Nie było łatwo dla Gerarda zrezygnować z zapału o zbawienie bliźnich, nie dało się jednak porównać tego z faktem zabronienia mu przyjmowania Komunii świętej. Cierpiał do tego stopnia, że poprosił o pozbawienie go przywileju służenia do Mszy św., ponieważ obawiał się, że z powodu tak wielkiego pragnienia Komunii świętej mógłby kapłanowi wyrwać z rąk konsekrowaną Hostię.

Wkrótce potem Nerea poważnie zachorowała i sama napisała do św. Alfonsa, że jej oskarżenia wobec Gerarda były fałszywe i że sama wymyśliła te oszczerstwa. Święty Alfons poczuł się bardzo szczęśliwy na wieść, że jego duchowy syn jest niewinny. Ale Gerard, który nie popadł w przygnębienie wskutek tej próby, nie przeżywał specjalnej radości, gdy został uniewinniony. W obydwu przypadkach czuł, że spełnia się wola Boża i to mu wystarczało.

Cudotwórca

Niewielu świętych może się poszczycić tak wielką ilością cudów, jakie przypisuje się świętemu Gerardowi. Proces jego beatyfikacji i kanonizacji ujawnił, że dokonał bardzo wielu cudów różnego typu i rodzaju.

Często wpadał w ekstazę rozważając o Bogu i Jego woli. W tych przypadkach było widać, że jego ciało unosiło się kilka centymetrów ponad ziemię. Wielu naocznych świadków stwierdziło, że więcej niż jeden raz można go było zobaczyć i rozmawiać z nim w dwóch różnych miejscach równocześnie. Większość cudów zdziałał, aby przyjść z pomocą innym. Nadzwyczajne zdarzenia, o których tu mówimy są czymś normalnym, gdy patrzy się na życie tego świętego brata. Kiedy wierny sługa Boga usiłuje upodobnić się we wszystkim do Boskiego Wzoru przez posłuszeństwo, pokorę, modlitwę, umartwienie i gorliwość w zbawianiu dusz, czyż nie jest rzeczą naturalną, że Bóg dopełnia tego podobieństwa dając mu też możność czynienia cudów? Gerard przywrócił życie pewnemu chłopcu, który spadł z bardzo wysokiej skały; pobłogosławił słaby plon zboża biednej rodziny i zboża wystarczyło im do najbliższych zbiorów; w wielu przypadkach rozmnażał chleb przeznaczony dla ubogich. Pewnego dnia chodził po wzburzonych wodach, aby doprowadzić łódkę pełną rybaków do bezpiecznej przystani. Wiele razy Gerard wyjawiał ludziom ich ukryte grzechy, których wstydzili się wyznać na spowiedzi, doprowadzając ich do skruchy i nawrócenia.

Pewnego razu wracając do domu przechodził obok mieszkania, z którego dochodziły krzyki dziecka. Wszedł tam niezwłocznie i ujrzał małe dziecko. Oparzone przed 10 dniami ramię zadawało mu udrękę nie do zniesienia. Gerard mówi: „To nic”, potem dotyka chorego ramienia: dziecko zostaje uzdrowione. Innym razem na drodze do kościoła spotyka znaną niewiastę. Na jej twarzy maluje się smutek. Zatrzymuje ją i pyta, co ją tak trapi. „Nasza mała służąca jest chora. Jej stan jest beznadziejny. Idę prosić św. Antoniego o cud”. „Miej ufność – mówi do niej – Bóg się tym zajmie. Uczyń jej trzy razy znak krzyża na głowie, a będzie zdrowa”. Kobieta wraca śpiesznie do domu, robi to, co jej polecił i również jej mała służąca jest zdrowa.