In vitro w ustawodawstwie

Według opracowania Biura Analiz i Dokumentacji Kancelarii Senatu, które sporządziło analizę rozwiązań prawnych problemu zapłodnienia pozaustrojowego, w 27 państwach europejskich i pozaeuropejskich, poza Maltą, metoda in vitro nie jest zakazana. W analizie uwzględniono następujące kraje: Andorę, Austrię, Belgię, Cypr, Czechy, Danię, Estonię, Finlandię, Francję, Grecję, Gruzję, Hiszpanię, Holandię, Izrael, Kanadę, Litwę, Niemcy, Norwegię, Portugalię, Rosję, Rumunię, Serbię, Szwajcarię, Szwecję, Turcję, Wielką Brytanię i Włochy. Większość tych państw kwestie dotyczące zapłodnienia pozaustrojowego prawnie uregulowało. Są to albo osobne ustawy albo regulacje funkcjonujące w obowiązujących aktach prawnych. Jak dotychczas prawnej regulacji stosowania metody in vitro nie mają jeszcze: Polska, Andora, Cypr, Rumunia i Serbia.

Obowiązujące w krajach ustawodawstwo dotyczące metody zapłodnienia pozaustrojowego odpowiada m.in. na następujące kwestie: czy liczba embrionów tworzonych w celu konkretnego leczenia jest nieograniczona, ograniczona prawnie lub z przyczyn medycznych, czy zezwala się na prowadzenie badań na embrionach, czy dozwolona jest selekcja embrionów w celu implantacji, czy dozwolone jest tworzenie embrionów w celach badań naukowych, jaki jest status embrionu i czy jest on chroniony przez prawo, czy dozwolona jest genetyczna interwencja w embriony, czy uregulowana jest procedura postępowania z zapasowymi embrionami, czy narodowa służba zdrowia pokrywa koszty pomocy i zapłodnienia metodą in vitro, czy pomoc ograniczona jest do związków małżeńskich, heteroseksualnych i zależy od wieku kobiety i mężczyzny, czy handel embrionami jest dozwolony, kto pokrywa opłaty za przechowywanie embrionów, czy kliniki ją stosujące muszą posiadać licencję, czy są instytucje zajmująca się sprawami medycznymi i etycznymi związanymi z tą metodą.

Podstawową zasadą, obowiązującą we wszystkich analizowanych państwach, jest istnienie prawnych ograniczeń dotyczących wykorzystania embrionów. Najbardziej rygorystyczna regulacja w tym zakresie obowiązuje w Turcji. Tam tworzenie embrionów dopuszczalne jest wyłącznie dla ich implantacji w organizmie kobiety pozostającej w związku małżeńskim, jajo musi pochodzić z jej organizmu, a wyłącznym dawcą spermy jest mąż danej kobiety. Podobnie w Austrii embriony mogą być tworzone wyłącznie w celach prokreacyjnych.

Ograniczona liczba embrionów

Ilość tworzonych embrionów prawnie ograniczają Czechy, Kanada, Litwa, Niemcy, Portugalia, Szwajcaria, Turcja i Włochy. Z przyczyn medycznych takie ograniczenia zadeklarowały cztery państwa: Finlandia, Francja, Portugalia i Szwajcaria. W pozostałych państwach możliwość tworzenia embrionów jest nieograniczona. I tak np. w Austrii prawo zezwala na tworzenie tylko takiej liczby embrionów, jaka jest niezbędna z punktu widzenia medycznego do spowodowania ciąży, a w Danii liczba embrionów tworzonych dla jednego zabiegu nie jest ograniczona.

Kto zezwala na prowadzenie badań

Prowadzenie badań nad embrionami dopuszcza siedemnaście państw. Sześć z tych państw podkreśla istnienie rygorystycznych prawnych ograniczeń prowadzenia takich badań. Są to Austria, Estonia, Francja, Holandia, Kanada i Wielka Brytania. W Czechach prawo zezwala na prowadzenie badań na gametach i embrionach, ale nie na tworzenie embrionów tylko w tym celu. Turcja nie zezwala na prowadzenie badań na gametach i embrionach ani na tworzenie embrionów w tym celu. Natomiast w Szwecji prawo zezwala pod pewnymi warunkami na prowadzenie badań na gametach i embrionach. Badania na zapłodnionych komórkach jajowych nie mogą być prowadzone dłużej niż przez 14 dni od zapłodnienia, a po tym terminie muszą zostać zniszczone.