Szli do szpitali i DPS-ów. Zakonni wolontariusze w covidowych czasach

Siostra Anna Maria przez dwanaście godzin dyżurowała na oddziale gastroenterologii, a potem wracała do swojego klasztoru w Marysinie Wawerskim. Żeby nie narażać zdrowia współsióstr, zdecydowała się nocować w prowadzonej przez felicjanki świetlicy socjoterapeutycznej, która wtedy ze względu na lockdown stała opustoszała.

- Pomagałyśmy personelowi przy toaletach pacjentów, karmieniu, notowaniu temperatury, ciśnienia, ilości oddanego moczu, biegałyśmy do laboratorium, woziłyśmy ludzi na różne badania, robiłyśmy im zakupy i donosiły paczki od rodzin - wspomina zakonnica.

Ze względu na epidemię i wstrzymanie odwiedzin w szpitalach, dla chorych był to szczególnie trudny czas. Najbliżsi nie mogli się nimi zaopiekować, podtrzymać na duchu, a czasami nawet skontaktować.

- Starałyśmy się zajmować pacjentami jak rodzina - dodaje felicjanka. Siostry pożyczały im swoje telefony, żeby mogli porozmawiać z bliskimi, przynosiły z kiosku ulubioną gazetę, nakładały im ciepłe skarpety, kiedy pod kołdrą marzły nogi, i trzymały za rękę, gdy samotność szczególnie dawała się we znaki. „Dobra z siostry kobieta. Powinna dostać siostra podwyżkę” - słyszała czasami schowana pod kombinezonem i goglami s. Anna Maria, bo wielu pacjentów myślało, że po sali kręci się pielęgniarka, a nie siostra zakonna.

Ona zaś o swoim zakonnym powołaniu nie zapomniała, nawet biegając w dół i w górę przez siedem szpitalnych pięter. W niedziele starała się być w salach chorych już przed godz. 7 i z własnego kieszonkowego tym, którzy chcieli, opłacała i włączała telewizor z transmisją Mszy św. z sanktuarium w Łagiewnikach.

Rozdawała różańce, obrazki, broszury, katolickie gazety. I dużo rozmawiała, bo choroba często zbliża ludzi do Boga, każe się zastanowić na własnym życiem i śmiercią. Modliła się z pacjentami Koronką do Miłosierdzia Bożego, niektórym pomagała przygotować się do spowiedzi po latach, innym - przyjąć sakrament chorych. Kiedy widziała, że śmierć jest blisko, wzywała kapelana z sakramentami.

W zakonnym wolontariacie nie brakowało też momentów trudnych, szczególnie kiedy przez placówki przetaczała się fala zakażeń i spowodowanych nim zgonów.

- COVID-19 to groźna i nieprzewidywalna choroba. Pamiętam 90-latkę, która codziennie łykała garść tabletek i przeszła zakażenie bezobjawowo, i znacznie od nich młodszych podopiecznych, którzy szybko gaśli. W wielu przypadkach, czuwając przy chorych, czułem się tak, jakbym uczestniczył w drodze krzyżowej Jezusa - mówi br. Tadeusz Lihs CMF.

Ale dodaje, że bywało też wzruszająco, a niekiedy wręcz zabawnie.