Opiekunka Ludu Rzymskiego

Bazylika Większa NMP, jest uważana za trzecią z kolei spośród rzymskich bazylik patriarchalnych. Niektórzy twierdzą, że wizerunek Salus Populi Romani wywodzi się z okresu post-ikonoklastycznego, z VIII w. Inni obstają przy tym, że wizerunek w formie jaką znamy współcześnie powstał nie wcześniej niż w XIII w. Najpóźniej w XV w. zaczęto czcić wizerunek jako cudowny i od tego czasu uważany był za szczególnie wielbiony; później użyty on został przez Jezuitów by pogłębiać oddanie Matce Bożej. Nazwa, która jest nadawana tego typu maryjnemu wizerunkowi, to w ikonografii "Hodegetria".

Oznacza to słowo oznacza "Przewodniczkę Drogi". Wyraz "hodegetria", użyty w takim znaczeniu jak tutaj, wywodzi się z klasztornych terenów należących do "przewodników", nazywanych w Konstantynopolu "Hodegon". Istnieje opinia, że wizerunek tego typu niegdyś znajdował się w położonej tam kaplicy.
Jak zauważono w odniesieniu do ikony, Jezus spoczywa na lewej ręce Najświętszej Maryi Panny, a Jego prawa ręka jest lekko wzniesiona w geście błogosławieństwa. W Jego lewej ręce trzyma On księgę; wydaje się, że patrzy on na swoją matkę; wzrok Maryi skierowany jest z kolei na ludzi. Większość z wizerunków "Hodegetria" przedstawia Marię z prawą ręką wskazującą Chrystusa. Na wizerunku Salus Populi Romani prawa ręka Maryi jest przełożona nad lewą w geście delikatnego objęcia Dzieciątka. Maryja przedstawiona jest jako kobieta, która patrzy na ludzi, przyciągając ich swoim wzrokiem do postaci Jej boskiego syna. Jej syn, Jezus, spoczywa lekko, jakby bez ciężaru, na Jej ręce. Błogosławi On ludzi, na których patrzy Maryja; patrzy On na nią, swoją matkę, jak na osobę jedną z nich, ale w szczególności jak na tą, która uczestniczyła w najbliższy sposób w Jego Wcieleniu. Wizerunek ma wymiary pięć wysokości i trzy i jedną czwartą stopy szerokości.

Co sprawia, że ten szczególny wizerunek jest cudowny? Odpowiedź można znaleźć w okrytych tajemnicą początkach, w tym iż wizerunek przetrwał oraz z wieloma historiami opieki, które są przypisywane Najświętszej Maryi Pannie wyobrażonej w tej ikonie. Cruz wspomina rzecz następującą: podczas pontyfikatu św. Grzegorza Wielkiego (590 - 604) ludność Rzymu została zdziesiątkowana przez plagę, ginęły całe rodziny. Biskup żarliwie modlił się do Matki Boskiej. Podczas obchodów świąt Wielkiej Nocy niósł on Jej wizerunek w uroczystej procesji. Angielski chór śpiewał radosny hymn Zmartwychwstania:

Regina coeli, laetare, alleluia;
Quia quem meruisti portare, alleluia;
Resurrexit sicut dixit, alleluia.

Bez wahania Grzegorz Wielki dodał do tego:
Ora pro nobis deum, alleluia.

(Królowo Niebios, raduj się, Alleluja
bo Ten, którego nosiłaś, Alleluja
powstał z martwych tak jak powiedział, Alleluja,
módl się za nami, Alleluja.)

Po wypowiedzeniu tych słów, w Mauzoleum Hadriana pojawił się anioł, jak głosi legenda św. Michał, który schował do pochwy miecz zemsty, który trzymał nad miastem.

Biskupi Rzymu wyrażali swe oddanie Maryi przed Jej wizerunkiem. Paweł VI modlił się do Madonny, którą ogłosił Matką Kościoła. Wraz z duszą pełną ufności i synowskiej miłości, powiedział on: "Podnosimy nasz wzrok na Ciebie, pomimo naszej niedogodności i naszej słabości. Ty, któraś dała nam Jezusa, źródło łaski, nie odmówisz pomocy swemu Kościołowi, teraz, kiedy kwitnie on dzięki obfitości darów Ducha Świętego i poświęca się z nowym zapałem swej misji zbawienia". Oznakami papieskiego zainteresowania wizerunkiem są następujące koronacje: Klemensa VIII (1592-1605), Grzegorza XVI (15 sierpnia 1838), oraz Piusa XII (1 listopada 1954: Rok Maryjny w stulecie przyjęcia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu).

Te papieskie koronacje są oznakami czci Maryi za jej udział we Wcieleniu Chrystusa i dziele zbawienia. Koronacja maryjna oznacza uznanie boskiego zwycięstwa Maryi, tzn. jej świętości. W liturgii rzymskokatolickiej istnieje ceremonia pod nazwą: Obrządek Koronacji Wizerunku Błogosławionej Maryi Panny. Obrządek ogłoszony przez Kościół 25 marca 1981 r. ukazuje królewski status Maryi, który jest zakorzeniony w Misterium Paschalnym oraz królewski status oparty na miłości i służbie Chrystusowi i Jego Kościołowi.

Inni, którzy w sposób szczególny poświęceni byli Naszej Panience, Opiekunce Rzymskiego Ludu, to św. Stanisław Kostka, św. Ignacy Loyola, założyciel Jezuitów, który odprawiał swoją pierwszą Mszę św. (przed tym obrazem) w noc Bożego Narodzenia w 1538 r. oraz św. Franciszek Borgia, trzeci generał Jezuitów, który był pierwszą osobą, która wystosowała do papieża prośbę o pozwolenie reprodukcji wizerunków dla Jezuickich domów wraz z pozwoleniem na skopiowanie ikony.