Reformatorzy

W dzisiejszej prasie sporo miejsca poświęcono reformatorom życia społecznego i ich pomysłom. Magdalena Środa (Gazeta Wyborcza) wypowiada się na temat okien życia, adopcji i prawa dziecka do szczęścia. Zgadzam się: stereotyp wyrodnej matki oddającej dziecko do adopcji (o ile taki istnieje) jest szkodliwy przede wszystkim dla samych dzieci. Zgadzam się: dziecko powinno mieć prawo do poznania własnych korzeni. Ale trzeba powiedzieć jasno: żeby poznawać własne korzenie najpierw trzeba żyć. Kobiety mają możliwość pozostawienia dziecka w szpitalu. Nie wszystkie z tej możliwości korzystają. Okna życia nie są alternatywą dla tej możliwości. Są alternatywą dla śmietnika. I jako takie powinny istnieć.

Truizmem będzie stwierdzenie, że każdy człowiek ma prawo decydować o tym, czy posiada potomstwo czy nie. Decyzja ta zapada w momencie podjęcia lub nie współżycia. Jedyną sytuacją, która narusza prawa reprodukcyjne człowieka jest przymuszenie do współżycia. Każda inna sytuacja jest konsekwencją osobistych wyborów. Nie ma prawa do nieponoszenia konsekwencji własnych decyzji.

Przemoc dotyka kobiet za to, że są kobietami, a bycie kobietą wiąże się z określoną rolą społeczną – mówi prof. Eleonora Zielińska komentując w Gazecie Wyborczej potrzebę podpisania konwencji o przemocy wobec kobiet. Pani profesor, jestem oburzona! Nie można mówić, że przemoc dotyka ofiarę ZA COŚ. I nie ma znaczenia, czy mamy na myśli za słoną zupę, czy też cechę człowieka. Przemoc dotyka ofiarę ZA NIC. Przemoc to problem sprawcy, nie ofiary. W nim i tylko w nim leży źródło. Stereotyp może co najwyżej stwarzać sytuację społecznego przyzwolenia i utrudniać wyrwanie się z pętli. Ale tu akurat trudniejszą sytuację mają mężczyźni. Dla nich problemem jest samo przyznanie się, że są ofiarami przemocy. Może powinniśmy zatem przyjąć przede wszystkim konwencję o zwalczaniu przemocy wobec mężczyzn? Wbrew pozorom coraz częstszej.

Transseksualizm z zaburzenia tożsamości płciowej stał się „dysforią płciową” – zdecydowało Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (informacja również w Gazecie Wyborczej). Innymi słowy: nie ma patologii, może być tylko dyskomfort. Transseksualiści nie wiedzą, czy się martwić, czy cieszyć. Z jednej strony dostali etykietkę „normalni” (tak jakby słowo „zaburzenie” sprawiało, że nie byli pełnowartościowymi ludźmi). Z drugiej problem: skoro to nie jest choroba, to nie ma podstaw do finansowania leczenia. Nie ma w ogóle leczenia. A kuracja hormonalna i zabieg operacyjny kosztują.

I z podobnego zakresu tematycznego druga informacja: w Kalifornii zawieszono wejście w życie zakazu terapii młodocianych homoseksualistów zorientowanej na zmianę orientacji seksualnej – donosi Rzeczpospolita. Przepis narusza wolność słowa psychiatrów – orzekł sąd, dodając że twierdzenie że taka terapia jest przyczyną depresji i samobójstw zostało oparte na wątpliwych i niekompletnych danych.

Różne sytuacje, jedno pytanie: o wartość człowieka. Nikt nie chce czuć się ani być postrzegany przez innych jako gorszy, to oczywiste. Trudno się dziwić, że ludzie podejmują działania, by zmienić ten stan. Problem leży w metodzie.

Godności człowieka nie zmienia jej ani wiek, ani status materialny, ani płeć, ani choroba, ani żaden inny czynnik. Jeśli ktoś tak uważa, to on, nie ja, ma problem. Jesteśmy piękni, ważni, dobrzy, godni szacunku. Różni. Przez interesujący i potrzebni sobie nawzajem.

Zniesienie etykietki nie poprawi samopoczucia. Poprawi je dopiero akceptacja samego siebie takim, jakim się jest i walka z absurdalnym poczuciem winy, które domaga się stania kimś innym. A przede wszystkim porzucenie postawy ofiary. To niełatwe. Dążenie do zmian prawnych i społecznych jest prostsze. Tyle że nie tylko nie pomaga, ale nawet wzmacnia problem.