Rezygnacja to nie eutanazja

Znany bioetyk, wykładowca Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, opracował listę praw człowieka umierającego, które mogą zapewnić mu godną śmierć. Ks. Bołoz przypomniał, że w 1973 r. Zrzeszenie Szpitali Amerykańskich zredagowało po raz pierwszy Deklarację Praw Chorego, zawierającą zapis prawa do godnej śmierci. - Istnieją dwie zasadniczo różne interpretacje tego sformułowania - przypomniał bioetyk. Pierwsza z nich rozumie prawo umierającego jako możliwość rezygnacji z uporczywych terapii, przedłużających raczej konanie niż życie i możliwość naturalnej śmierci. Za tą koncepcją opowiada się Katechizm Kościoła Katolickiego oraz encyklika Jana Pawła II "Evangelium vitae". - Prawo do godnej śmierci nie może jednak być rozumiane jako prawo do zadawania śmierci sobie lub innym, za czym opowiadają się niektóre radykalne środowiska laickie - podkreślił ks. prof. Bołoz. On sam jest zdania, że "zaprzestanie zabiegów medycznych, kosztownych, ryzykownych, nadzwyczajnych lub niewspółmiernych do spodziewanych rezultatów, może być uprawnione". Dla poparcia swojej tezy powołuje się na fragment encykliki Evangelium vitae Jana Pawła II (nr 65): "gdy śmierć jest bliska i nieuchronna, można w zgodzie z sumieniem zrezygnować z zabiegów, które spowodowałyby jedynie nietrwałe i bolesne przedłużenie życia, nie należy jednak przerywać normalnych terapii, jakich wymaga chory w takich przypadkach. Rezygnacja ze środków nadzwyczajnych i przesadnych nie jest równoznaczna z samobójstwem lub eutanazją; wyraża raczej akceptację ludzkiej kondycji w obliczu śmierci". - Prawo do umierania w godności jest rozumiane niekiedy jako wolność od przypadłości wieku starczego i choroby. Tymczasem godność ludzka nie oznacza kontroli nad funkcjami wydalania i samodzielności przy zaspokajaniu innych potrzeb. Choroba nie niszczy godności osoby, chociaż ogranicza jej funkcjonowanie - twierdzi ks. prof. Bołoz. Każdy człowiek ma prawo do traktowania należnego osobie aż do śmierci. - Starość niesie ze sobą ograniczenie zdolności intelektualnych i ruchowych, ale człowieka należy dostrzegać jako całość cielesno-duchową, która posiada status osobowy i prawo do życia niezależnie od jakości funkcji życiowych - podkreślił ks. prof. Bołoz. Każdy ma też prawo do informacji o własnym stanie zdrowia i do udziału w podejmowaniu decyzji co do metod leczenia. Prawo to posiadają zwłaszcza dotknięci nieuleczalną chorobą, ponieważ zbliżająca się śmierć jest zbyt ważnym wydarzeniem, aby zatajać przed chorym jej nadejście. Człowiek umierający musi uregulować swoje stosunki z rodziną, uporządkować ewentualne sprawy zawodowe, spłacić długi, itp. Pacjent ma jednak prawo odmówić wypełnienia ciążących na nim obowiązków.