Rektor KUL: Bóg jest światłością

W tej ewangelicznej drodze za Chrystusem towarzyszyło nam przez ostatnie 27 lat świadectwo życia i wiary Wielkiego Polaka i Wielkiego Papieża, Sługi Bożego Jana Pawła II. Od pierwszego dnia pontyfikatu Papież-Polak dodawał odwagi i budził nadzieję. Wołał do wszystkich, aby nie lękali się Boga, który stał się człowiekiem, i z ufnością mówili do Niego: „Ojcze”. Wszystkich ludzi dobrej woli wzywał do moralnego odradzania Europy i świata poprzez świadectwo chrześcijańskiej postawy oraz publiczne wyznawanie swojej wiary w życiu codziennym. Kościołowi i światu ukazywał nadprzyrodzony wymiar życia oraz optymizm i wiarę w człowieka. „Nie lękajcie się tajemnicy Boga, nie lękajcie się Jego miłości i nie lękajcie się słabości człowieka, ani też jego wielkości! Człowiek nie przestaje być wielki nawet w swojej słabości”. Przekonywał, że Bóg jest Bogiem miłosierdzia. Wzywał do otwarcia drzwi Chrystusowi, bo bez Chrystusa nie można zrozumieć człowieka i świata, w którym żyjemy. Zapewniając młodzież, że jest przyszłością świata i nadzieją Kościoła, zachęcał, aby swoje życie i przyszłość budowała na trwałym fundamencie – na kochającym Bogu, który jest wierny swojej miłości do człowieka. Poprzez swoje nauczanie Jan Paweł II był zawsze obecny w naszej Uczelni. Jednak uroczysta inauguracja roku akademickiego 2005/2006 w dniu 16 października, miała dla nas znaczenie wyjątkowe. Tego bowiem dnia, dokładnie w dwudziestą siódmą rocznicę wyboru Naszego Profesora na Stolicę Piotrową, Katolicki Uniwersytet Lubelski oficjalnie przyjął imię Jana Pawła II. Jesteśmy świadomi, że imię to stanowi jednocześnie zaszczyt i zobowiązanie dla wszystkich pracowników i studentów Uczelni. Zobowiązuje nas do wierności Jego przesłaniu, do rozwijania Jego myśli i dawania świadectwa, jak należy służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie. Katolicki Uniwersytet Lubelski od początku swej historii wiernie służy tym wartościom, z uwagą odczytując znaki czasu. Pontyfikat naszego Patrona obfitował w takie właśnie znaki. To On położył tak duży nacisk na wychowanie młodego pokolenia ku wartościom i do miłości. To On kształtował sumienia, przypominając uniwersalne i zawsze aktualne prawdy zawarte w Bożych przykazaniach. On też doprowadził do otwarcia Kościoła na Wschód i rozwijał „metaforę «dwóch płuc», którymi winna oddychać Europa, zespalając w sobie tradycje Wschodu i Zachodu”.