Bp Skworc: Księża daleko od polityki

10. „Zadaniem kapłana jest służba prawdzie i sprawiedliwości w ramach doczesnej ludzkiej egzystencji, ale zawsze pod kątem zbawienia wiecznego” (Jan Paweł II, List do biskupów z 12 kwietnia 1979 roku). 11. Dla podkreślenia przejrzystości służby Kościoła hierarchicznego w społeczeństwie świeckim zakres tej służby określa też szereg innych dokumentów kościelnych. Wiele z nich dotyczy politycznego zaangażowania duchowieństwa. Temat ten jest niekiedy też przedmiotem konkordatu. Duchowni nie powinni nigdy służyć jakiejś ideologii czy stronnictwu ludzkiemu. Za nie do pogodzenia ze stanem duchownym uznano wszelkie stowarzyszenia, które w sposób jawny lub ukryty mają cele związane z polityką, wtedy również, gdy zewnętrznie ukazują się jako pragnące służyć ideałom humanitarnym, pokojowi, postępowi społecznemu. 12. Kodeks Prawa Kanonicznego formalnie zakazuje księżom podejmowania działalności politycznej przez uczestniczenie w polityce partyjnej, stronniczej, stawanie się aktywistą stronnictwa politycznego, obejmowanie stanowisk w administracji państwowej, związanej w sposób instytucjonalny z jakąś grupą społeczną. 13. Synod Biskupów z 1971 roku stwierdza, że „w okolicznościach, w których uprawnione są różne opcje polityczne lub społeczne, prezbiterzy – podobnie jak wszyscy obywatele – mają prawo do własnych wyborów. Biorąc jednak pod uwagę, że opcje polityczne jako takie mają ograniczony zakres i nie interpretują nigdy Ewangelii w formie całkowicie adekwatnej i trwałej, prezbiter jako świadek przyszłej rzeczywistości powinien zachować pewien dystans wobec jakiejkolwiek funkcji lub pasji politycznej” (Enchiridion Vaticanum IV, 1195). 14. W szczególności kapłani powinni pamiętać o tym, że partii politycznej nie można nigdy utożsamiać z prawdą Ewangelii, dlatego też żadna partia, w odróżnieniu od Ewangelii, nie może stać się nigdy przedmiotem absolutnego wyboru. Prezbiterzy powinni więc pamiętać o tej względności również wtedy, gdy obywatele wyznający wiarę chrześcijańską tworzą w sposób godny pochwały partie inspirujące się w sposób otwarty Ewangelią; powinni starać się o to, by światło Chrystusa oświeciło także inne partie i grupy społeczne. 15. Trzeba też dodać, że wymogi posługi kapłańskiej są niejednokrotnie ograniczeniem prawa prezbitera do ujawniania własnych wyborów. Dokumenty Kościoła podkreślają, że to ograniczenie może stać się wymiarem ubóstwa, do praktykowania którego jest wezwany na wzór Chrystusa. Czasem musi bowiem powstrzymać się od korzystania ze swego prawa, by móc być skutecznym znakiem jedności i głosić Ewangelię w całej jej pełni. Tym bardziej powinien unikać ukazywania swojego wyboru jako jedynie słusznego, a w obrębie wspólnoty chrześcijańskiej powinien szanować dojrzałość ludzi świeckich (por. Enchiridion Vaticanum IV, 1196), co więcej, musi pomagać im w jej osiąganiu poprzez formację sumień (por. Enchiridion Vaticanum IV, 1194). Zrobi wszystko, co możliwe, by nie przysparzać sobie wrogów na skutek zajmowania takich stanowisk w dziedzinie polityki, które pozbawiałyby go wiarygodności i powodowały oddalenie się wiernych powierzonych jego pasterskiej misji. 16. Kapłani powinni przekazywać zasady społeczno-polityczne w duchu nauki Kościoła na spotkaniach Akcji Katolickiej, na katechezie w szkole. Powinni mówić o potrzebie rozwijania poczucia odpowiedzialności za słowo, solidarności, uczciwości, prawdy i potrzebie krzewienia patriotyzmu. Tarnów, 25 stycznia 2006 r., w święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła † Wiktor Skworc biskup tarnowski