Kościół Hiszpanii stanął przed ważnym wyborem

Kilka dni przed wyborami do Kortezów (9 marca) Konferencja Episkopatu Hiszpanii wybiera przewodniczącego na najbliższe trzy lata. Nie brak opinii, że wobec przewidywanego zwycięstwa toczących wojnę z Kościołem socjalistów temu ostatniemu trzeba bardziej zdecydowanego i konserwatywnego przywódcy niż biskup Bilbao, który stał na czele episkopatu ostatnie trzy lata. Przed poniedziałkowym spotkaniem biskupów w siedzibie episkopatu przy calle Anastro w Madrycie nikt nie chciał komentować pod nazwiskiem stosunków Kościół – państwo. Rządzący socjaliści i tak już oskarżają biskupów o udział w kampanii opozycyjnej, prawicowej Partii Ludowej (PP). – Brakuje tylko tego, by startowali z list PP – mówią. Premier José Zapatero nie przestrzega przedwyborczego „rozejmu”, który sam zaproponował nuncjuszowi papieskiemu Manuelowi Monteiro. Grozi, że jeśli ponownie wygra wybory, pokaże biskupom, gdzie jest ich miejsce. W programie wyborczym socjalistów znalazła się zapowiedź zniesienia „przywilejów jednych wyznań kosztem innych”. Nasz rozmówca w episkopacie odrzuca zarzut, że Kościół prowadzi kampanię na rzecz prawicy. – Przez ostatnie 30 lat hiszpańscy biskupi regularnie prezentowali swoje opinie, zabieranie głosu przed wyborami nie jest niczym niezwykłym. Udzielają wskazówek moralnych, nie politycznych. Nie mówią, na kogo głosować – zapewnia. Kościół jego zdaniem ma się dobrze, co weekend na msze przychodzi 10 milionów z 40 milionów Hiszpanów. – Nie ma żadnej innej instytucji w naszym kraju, tym bardziej partii politycznej, która miałaby takie wyniki – podkreśla. W weekend wybieram się na mszę do katedry Almudena w centrum Madrytu i odnoszę zupełnie inne wrażenie. W środku garstka ludzi. W dodatku 90 proc. przyszło na chrzest, który ma się odbyć po mszy. Ksiądz prosi, by uzbroić się w cierpliwość: wszystko razem potrwa najwyżej 50 minut. Przez całą mszę przychodzą na chrzest kolejni krewni i znajomi. Witają się wylewnie. Uściskom i pocałunkom nie ma końca. Ksiądz coś tam mówi, ale kto by go słuchał. Po strojach i fryzurach pań można wnosić, że chrzest w Almudenie jest tylko nudnym – choć koniecznym – wstępem do przyjęcia. Zapach perfum przyprawia o ból głowy. Toczone półgłosem rozmówki i śmiechy utrudniają skupienie. Ale nie czarnemu jak heban Afrykańczykowi w nieudolnej podróbce markowego dresu i równie marnych adidasach, który przysiadł na drugim końcu mojej ławki. Ręce ma złożone jak dziecko, gdy uczy się je modlić. Mamrocze w swoim języku modlitwy, wie, kiedy wstać, kiedy usiąść. Gdy przychodzi pora tacy, przetrząsa kieszenie i wrzuca wysupłane eurocenty do koszyczka, w którym leży tylko jeden banknot, pewnie dar ojca kandydata na chrześcijanina. Na wezwanie do przekazania sobie znaku pokoju Hiszpanie znów zaczynają się hałaśliwie ściskać i całować we własnym gronie. Czarnoskóry imigrant rzuca mi pełne desperacji spojrzenie. Ma lodowatą dłoń. Czy Hiszpanom trzeba posłać czarnoskórych misjonarzy? Mój rozmówca przyznaje, że brak powołań jest problemem. – Mamy coraz mniej młodzieży, a więc i potencjalnych kandydatów na księży. Hiszpania to kraj starzejących się ludzi – tłumaczy.