Rosja: Konsekracja kościoła w Kazaniu

Jest to pierwszy kościół katolicki odbudowany w Federacji Rosyjskiej z pomocą władz. Zastępuje świątynię, którą skonfiskowano po rewolucji październikowej. Budynek w czasach sowieckich zaadaptowany został do użytku świeckiego. Urządzono w nim laboratorium Kazańskiego Uniwersytetu Technicznego, z tunelem aerodynamicznym w nawie głównej. W zamian rząd Tatarstanu zgodził się na budowę nowego kościoła w innym miejscu, ale według oryginalnego planu. Władze Kazania sfinansowały budowę, a wyposażenie świątyni i domu parafialnego ufundowało dzieło Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Konsekracja pierwotnie miała się odbyć 28 sierpnia, w dniu Wniebowzięcia Matki Bożej wg kalendarza juliańskiego. Przesunięto ją, aby w uroczystości mógł wziąć udział prezydent Tatarstanu, Mintimer Szajmijew. Dzisiejszy dzień jest wyjątkowym świętem dla tatarskich katolików i dla miasta otwartego na dialog – podkreśla kard. Sodano. „Jego znaczenie polega na tym, że lokalna wspólnota katolicka, pozbawiona miejsca kultu otrzymuje serce – powiedział watykański purpurat Radiu Watykańskiemu. – Przedwczoraj i wczoraj po raz ostatni odprawiałem Mszę w małej kaplicy cmentarnej, gdzie wierni dotąd się spotykali. W mieście jest ponad 300 katolików, a w okolicy dużo więcej. Jest to więc czas świętowania. Znacznie pomógł miejscowy burmistrz, jak i prezydent Republiki Tatarstan, który przekazał mi klucze do kościoła. Wzniesiono go przy pomocy władz, które dały teren i pomogły w budowie. Jest to więc święto wspólnoty katolickiej i święto miasta przeżywającego doświadczenie religijne i doświadczenie wspólnego dialogu”. - Jakie znaczenie ma obecność Księdza Kardynała w Kazaniu? Kard. Sodano: Chciałem tu przyjechać, gdyż zawsze śledziłem odradzanie się Kościoła w Rosji na początku mojej posługi w Sekretariacie Stanu. Byłem też przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Rosji. Jako sekretarz stanu znałem całość rozwoju Kościoła w Rosji, jak i w niezbyt stąd oddalonych, byłych azjatyckich republikach Związku Radzieckiego. Chciałem więc przyjechać, aby wraz z tą wspólnotą cieszyć się z wielkiego rozwoju. Zaprosił mnie oczywiście miejscowy ordynariusz, bp Klemens Pickel z Saratowa, który jest tu wraz ze mną. Jest też nuncjusz apostolski, abp Mennini, który przyjechał z Moskwy wraz z radcą nuncjatury. Jest także wielu księży, przybyłych specjalnie na tę uroczystość. Poza tym znałem zgromadzenie misyjne i tutejszego proboszcza, ks. Diogenesa, Argentyńczyka z Instytutu Wcielonego Słowa, nowego zgromadzenia, które z wielkim zapałem towarzyszyło rozwojowi tej wspólnoty. Wczoraj, w obchodzoną przez Kościół prawosławny uroczystość Wniebowzięcia, uczciłem ikonę Matki Bożej, którą Jan Paweł II zwrócił prawosławnemu klasztorowi w Kazaniu. Nawiedziłem też inny wielki monastyr Archanioła Rafała, gdzie zastałem bardzo żywą wspólnotę. Uścisnęliśmy się w imię Maryi, pozdrowiliśmy się nawzajem. W imię Maryi prowadzony jest tu najlepszy ekumenizm, ekumenizm ducha, który jednoczy nas wszystkich. - Jakie życzenia chciałby Ksiądz Kardynał skierować z Kazania do całej tej części świata w tak trudnym czasie? Kard. Sodano: Modliliśmy się w tych dniach i będziemy się modlili o pokojowy rozwój wszystkich w wielkim narodzie rosyjskim. Modliliśmy się też o solidarność pomiędzy narodami sąsiednimi. Pod sztandarem Jana Pawła II, sztandarem Benedykta XVI i sztandarem wzajemnego dialogu, sztandarem pokoju, gdyż wszyscy jesteśmy członkami tej samej rodziny. Jako bracia i siostry musimy współpracować. To jest orędzie pokoju, które Kościół zawsze powtarza i to jest sztandar, który i dziś wszyscy wznosimy w przekonaniu, że za wstawiennictwem Maryi, Królowej pokoju, narody te będą miały przed sobą wielką przyszłość.

* * * Tatarscy katolicy fakt wybudowania kościoła przypisują wstawiennictwu Matki Bożej Kazańskiej, której ikonę Jan Paweł II zwrócił miastu cztery lata temu. Zdaniem Petera Humeniuka, który z ramienia Pomocy Kościołowi w Potrzebie odwiedził Kazań, wzniesienie nowej świątyni jest konkretnym znakiem dobrej woli zarówno ze strony władz, jak i Cerkwi prawosławnej. Dostrzega on w nim „zachęcający dowód wzajemnego zbliżenia” i „piękny gest, stanowiący poniekąd odpowiedź na zwrot otaczanej tam głęboką czcią ikony”. Miejscowy proboszcz, ks. Diogenes Urkiza podkreśla, że jest to wyjątkowy przypadek sprawiedliwego zadośćuczynienia przy życzliwej postawie zarówno prawosławnych, jak i muzułmanów.