Co wie papież o małżeństwie

W ten sposób małżeństwo jest dziś często przedstawiane np. w filmach, gdzie rozwód stał się normą, a „na całe życie” znaczy: „aż twoja obecność nie zacznie mnie męczyć”. To fałszywy obraz. To wypaczenie tego, czym jest miłość i małżeństwo. Przypomniał o tym Benedykt XVI w przemówieniu do Roty Rzymskiej. Nierozerwalne małżeństwo to zamysł Boży - podkreślił. Nie społeczna formalizacja z natury swej przypadkowych i zmiennych ludzkich uczuć – jak chcieliby ci, którzy o Bogu zapominają. Ale także nie nieosiągalny ideał, jak chcieliby dziś niektórzy wierzący. Kościół nie dopuszcza rozwodów. Uznaje jednak, że niektóre małżeństwa mogły być zawarte pomimo istnienia przyczyn, dla których ważnie zawarte być nie mogły. Stąd przeprowadzana przez sądy biskupie procedura uznania małżeństw za nieważne (a nie rozwodów, jak się coraz częściej o tych sprawach mówi). Największy niepokój musi jednak budzić sytuacja, w której - jak powiedział papież – ta procedura bywa wykorzystywana dla cichego sprzyjania rozwodom. Bo znaczy, że już nawet wśród osób piastujących Kościele ważne funkcje prawda o nierozerwalności małżeństwa przestaje w być oczywista. Bóg chciał małżeństwa nierozerwalnego. Jeśli od człowieka czegoś wymaga, to nie jest to niemożliwe do spełnienia. Trzeba tylko pewnej zmiany mentalności, sposobu myślenia o miłości i małżeństwie. Przede wszystkim trzeba przestać traktować miłość jedynie jako – jak mawiał pewien mój znajomy – psychosomatyczne samooszustwo. Miłość to mniej lub bardziej racjonalny wybór, przez który człowiek decyduje się troszczyć o dobro drugiej osoby, a nie uleganie hormonom. Zawierając małżeństwo tego wyboru dokonuje się na całe życie. Ale nic w tym dziwnego, bo przecież poczucie stabilności jest dla dobra człowieka niezwykle ważne. Ten kochany człowiek jest żywą osobą, a nie bliżej niezidentyfikowanym obiektem (bo ani osobą, ani rzeczą), który żyje tylko po to, żeby zakochany był szczęśliwy. Choć brzmi to paradoksalnie, to egoizm rzekomo kochających sprawia, że miłość pewnego dnia przemija. Bo zamiast kochać drugiego człowieka, kochają swój stan zakochania. Jak mówiono dawniej, kochają się. W Ani, Basi, Darku. Na pewno trzeba też ciągle przypominać, że miłość trzeba pielęgnować. Przeświadczenie - wyrażane nieraz w życzeniach: „żebyście się zawsze kochali jak w dniu ślubu” – jest źródłem wielu tragedii. Miłość małżonków musi wzrastać. Bo razem przyjdzie im przechodzić przez niejeden kryzys. Dla jego pokonania nie wystarczy mało krytyczne zapatrzenie w siebie. Na świecie oprócz jedynego czy jedynej istnieje ogromna rzesza wspaniałych ludzi, z którymi teoretycznie można by przejść przez całe życie. Nic dziwnego, że nowo poznani ludzie czasem fascynują i wydają się znacznie lepsi od współmałżonków. Patrząc na nich trzeba się jednak wyzbyć przeświadczenia, że mnie należy się to, co najlepsze. Takie myślenie, oprócz traktowania osoby jako swoistego towaru, to także wyraz egoizmu, który nie szuka szczęścia tych, którym się ślubowało miłość, ale swojego zadowolenia. Wiele trzeba w naszym współczesnym myśleniu o miłości i małżeństwie przepracować. To zadanie trudne. Tym trudniejsze, że zmuszające do przeciwstawienia się współczesnym prądom. Jednak dziś, kiedy katolicy usłyszeli kościele słowa św. Pawła o miłości cierpliwej, łaskawej, nie szukającej swego, nie pamiętającej złego, jest dobra okazja, by poważnie zacząć o sprawie myśleć.