To dopiero pomnik

Pod hasłem: „ Jan Paweł II wychowawca młodych” w Polsce po raz ósmy obchodzony jest Dzień Papieski. Szczególne więzi łączyły Jana Pawła II z młodzieżą. Spotkania z młodymi to z pewnością jeden z najbardziej charakterystycznych elementów tego wyjątkowego pod wieloma względami pontyfikatu. Już kilka dni po wyborze na Stolicę Piotrową Papież zaskoczył nieoczekiwanym wyznaniem. „Pragnę zwrócić się do młodzieży – powiedział w czasie pierwszej modlitwy »Anioł Pański« z okna swego apartamentu w dniu inauguracji pontyfikatu. – Wy jesteście przyszłością świata. Wy jesteście moją nadzieją”. Przez 27 lat tych rozmów było bardzo wiele – w Watykanie, w Castel Gandolfo, w czasie pielgrzymek do różnych krajów (spotkanie z młodzieżą było żelaznym punktem każdej papieskiej pielgrzymki), w wielkich miastach świata podczas zainicjowanych właśnie przez Jana Pawła II Światowych Dni Młodzieży. On nie prawił komplementów swoim młodym słuchaczom, nie próbował się przypodobać, nie starał się być kumplem. Mówił szczerze, prosto z serca, zawsze prawdę. A młodzi mu wierzyli, ufali, chcieli słuchać jego rad. Bo czuli, że Janowi Pawłowi II naprawdę na nich zależy. Słuchali z entuzjazmem właściwym młodości, ale i z uwagą. Nawet, gdy stawiał im trudne wymagania. Jak w Częstochowie w 1983 roku, gdy stanowczo stwierdził: „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali”. On wiedział, że to trudna rada. Dlatego zaraz dodał: „Wiem o waszej trudnej młodości, o poczuciu krzywdy i poniżenia, o jakże często odczuwanym braku perspektyw na przyszłość – może o pokusach ucieczki w jakiś inny świat. Chociaż nie jestem wśród was na co dzień, jak bywało przez tyle lat dawniej – to przecież noszę w sercu wielką troskę. Modlę się za was codziennie”. Co roku obchodom Dnia Papieskiego towarzyszy zbiórka pieniędzy na fundusz stypendialny Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Dzięki tym pieniądzom ponad 2 tys. zdolnych dziewcząt i chłopców z małych miejscowości i niezamożnych rodzin może się uczyć, a ofiarodawcy pomagają im w realizowaniu wymagań, które ci młodzi ludzie sami sobie stawiają. Bo czasami samo stawianie wymagań nie wystarczy, potrzebne są środki, by te wymagania zrealizować. Ci młodzi nazywani są żywym pomnikiem Papieża Polaka. To najsensowniejszy pomnik, jaki kiedykolwiek, gdziekolwiek wystawiono Janowi Pawłowi II. Obok szkół noszących jego imię, w których nauczyciele i uczniowie starają się wcielać w życie chrześcijańskie wartości, które propagował i którym był wierny Jan Paweł II.