List do katolików w Irlandii - tekst

9. Do młodzieży irlandzkiej

Pragnę skierować do was słowo odwagi. Wasze doświadczenie Kościoła różni się bardzo od doświadczenia waszych rodziców i dziadków. Świat bardzo się zmienił od czasu, kiedy byli w waszym wieku. Pomimo to wszyscy w każdym pokoleniu są powołani do przemierzenia tej samej drogi życia, niezależnie od okoliczności. Wszyscy jesteśmy zgorszeni grzechami i upadkami niektórych członków Kościoła, zwłaszcza tych, którzy zostali specjalnie wybrani, by prowadzić młodych i służyć im. Ale to w Kościele znajdziecie Jezusa Chrystusa, który jest ten sam wczoraj, dziś i na wieki (por. Hbr 13, 8). On kocha was i ofiarował się za was na krzyżu. Szukajcie osobistej więzi z Nim w komunii Jego Kościoła, ponieważ On nigdy nie zawiedzie waszego zaufania! Tylko On może zaspokoić wasze najgłębsze oczekiwania i nadać waszemu życiu najpełniejszy sens, kierując je ku służbie innym. Zwróćcie wasz wzrok na Jezusa i Jego dobroć i strzeżcie w waszym sercu płomienia wiary. Razem z waszymi braćmi katolikami w Irlandii oczekuję od was, abyście byli wiernymi uczniami naszego Boga i przyczyniali się waszym entuzjazmem i waszym idealizmem tak bardzo potrzebnym do odbudowy i odnowy naszego umiłowanego Kościoła.

10. Do irlandzkich kapłanów i osób zakonnych

Wszyscy cierpimy z powodu grzechów naszych współbraci, którzy sprzeniewierzyli się świętemu zadaniu lub nie stawili w sposób sprawiedliwy i odpowiedzialny czoła oskarżeniom o nadużycia. Wobec zniewagi i oburzenia, jakie to wywołało nie tylko pośród świeckich, ale również między wami oraz w waszych wspólnotach zakonnych, wielu z was czuje się osobiście zniechęconymi, a także opuszczonymi. Ponadto jestem świadom, że w oczach niektórych jawicie się jako winni przez skojarzenie i jak gdyby w jakiś sposób odpowiedzialni za występki innych. W tym czasie cierpienia chciałbym podkreślić oddanie waszego życia jako kapłanów i zakonników oraz wasz apostolat i zachęcam was do potwierdzenia waszej wiary w Chrystusa, waszej miłości do Jego Kościoła oraz waszej ufności w ewangeliczną obietnicę odkupienia, przebaczenia i wewnętrznej odnowy. W ten sposób ukażecie wszystkim, że gdzie wzmaga się grzech, tam jeszcze bardziej rozlewa się łaska (por. Rz 5, 20).

Zdaję sobie sprawę, że wielu z was jest rozczarowanych, wzburzonych i zagniewanych z powodu tego, w jaki sposób te sprawy traktowali niektórzy z waszych przełożonych. Pomimo tego jest rzeczą istotną, abyście współpracowali ściśle ze sprawującymi władzę i angażowali się, by środki podjęte w odpowiedzi na kryzys były rzeczywiście ewangeliczne, sprawiedliwe i skuteczne. Zachęcam was zwłaszcza, abyście coraz wyraźniej stawali się ludźmi modlitwy, idąc odważnie drogą nawrócenia, oczyszczenia i pojednania. W ten sposób Kościół w Irlandii nabierze nowego życia i żywotności z waszego świadectwa o odkupieńczej mocy Pana widocznej w waszym życiu.

11. Do moich braci biskupów

Nie można zaprzeczyć, że niektórzy z was i z waszych poprzedników nie wywiązali się, nieraz w sposób poważny, z zastosowania przewidzianych od dawna przepisów prawa kanonicznego w zakresie przestępstw wykorzystywania nieletnich. Popełniono poważne błędy w traktowaniu oskarżeń. Rozumiem, jak bardzo było trudno ogarnąć rozmiar i złożoność problemu, uzyskać wiarygodne informacje i podjąć słuszne decyzje w świetle rozbieżnych rad ekspertów. Niezależnie od tego trzeba przyznać, że popełniono poważne błędy osądu i doszło do uchybień w rządach. Wszystko to poważnie podważyło waszą wiarygodność i skuteczność. Doceniam podjęte przez was wysiłki, by położyć kres błędom z przeszłości i zapewnić, by się nie powtórzyły. Oprócz pełnego zastosowania przepisów prawa kanonicznego w zakresie przypadków wykorzystywania nieletnich, współpracujcie nadal z władzami cywilnymi w zakresie ich kompetencji. Oczywiście, to samo powinni czynić przełożeni zakonni. Również oni uczestniczyli w niedawnych spotkaniach tutaj, w Rzymie, mających na celu wypracowanie jasnego i spójnego podejścia do tych kwestii. Jest rzeczą konieczną, aby przepisy Kościoła w Irlandii dotyczące ochrony nieletnich były stale przeglądane i odnawiane i aby stosowano je w pełni i bezstronnie, zgodnie z prawem kanonicznym.

Tylko zdecydowane działanie, podejmowane z całą uczciwością i przejrzystością, może przywrócić szacunek i życzliwość Irlandczyków do Kościoła, któremu poświęciliśmy nasze życie. Powinno to być wynikiem przede wszystkim waszego rachunku sumienia, wewnętrznego oczyszczenia i duchowej odnowy. Ludność Irlandii słusznie oczekuje, byście byli ludźmi Bożymi, byście byli święci, byście żyli prosto, byście codziennie podejmowali osobiste nawrócenie. Dla nich, zgodnie z powiedzeniem św. Augustyna, jesteście biskupami; a z nimi jesteście powołani, by stać się uczniami Chrystusa (por. Mowa 340, 1). Zachęcam was więc do odnowy waszego poczucia odpowiedzialności wobec Boga, do wzrastania w solidarności z waszymi ludźmi i do pogłębienia waszej troski pasterskiej o wszystkich członków waszej owczarni. W szczególności bądźcie uwrażliwieni na życie duchowe i moralne każdego z waszych kapłanów. Dawajcie przykład waszym życiem, bądźcie blisko nich, wsłuchujcie się w ich troski, dodawajcie im odwagi w tym okresie trudności i podtrzymujcie płomień ich miłości do Chrystusa oraz ich zaangażowanie w służbie ich braciom i siostrom.