Gaz-mat

Komisja Europejska zawarła ugodę z Gazpromem. Głosowało za nią jednomyślnie 28 unijnych komisarzy. Umowa sprowadza się do dwóch rzeczy: po pierwsze, Komisja nie ukarze Gazpromu za to, że wymuszał m.in. na Polsce podpisywanie niekorzystnych umów (płacimy za rosyjski gaz dużo więcej niż np. Niemcy), a po drugie – Komisja „ma nadzieję”, że rezygnując z nałożenia kary na Gazprom, będzie on odtąd… „zachowywać się zgodnie z prawem” i unikać w przyszłości podobnych praktyk. Wygląda to trochę tak, jak gdyby członkowie dużej rodziny złapali złodzieja, który okradł ich krewnych, ale puścili go wolno, nawet bez próby wyegzekwowania zwrotu zrabowanego mienia, bo złodziej obiecał, że więcej tego nie zrobi. W rodzinie taka sytuacja odsłoniłaby bolesną prawdę o niej: o głębokich podziałach i braku elementarnej solidarności. Nie inaczej jest i w tym przypadku: ugoda Brukseli z Gazpromem pokazuje, że solidarność energetyczna w Europie ma się całkiem dobrze, ale nie w unijnej „rodzinie”, tylko między częścią klanu a wrogiem pozostałych członków. W każdym normalnym państwie, w którym działa w miarę niezależna prasa i realne dziennikarstwo śledcze, spróbowano by przynajmniej zbadać, czy nie mamy do czynienia z gigantyczną aferą korupcyjną. Potencjalna kara – której nie nałożono – mogła wynosić nawet 10 proc. światowych obrotów Gazpromu, więc z pewnością o wiele bardziej ekonomicznym rozwiązaniem mogła być – hipotetycznie – każda inna forma załatwienia ugody. Niestety, Komisja Europejska z niezrozumiałych powodów nie znajduje się na liście instytucji, którym patrzy się wnikliwie na ręce. Ale można również założyć, że o korupcji nie ma mowy i ugoda jest tylko objawem szerszego i groźniejszego dla nas problemu: wspólnoty interesów Brukseli i paru unijnych stolic z jednej strony oraz Moskwy z drugiej – wspólnoty o wiele głębszej, niż Polska mogłaby sobie życzyć jako członek UE.