17 dzień stycznia, Dzień Judaizmu. Epidemii w Polsce dzień 320. Ci, których rządowe rozporządzenia mające chronić nas przed epidemią zmusiły do zaprzestania działalności gospodarczej zaczynają się buntować. Nie dziwię się. Bez żadnego „ale”. Tyle że nie o tym chciałem dziś pisać... Kto ciekawy, jak bym ten temat rozwinął, może kliknąć TUTAJ ;-) A dziś...

Że obchodzimy Dzień Judaizmu trudno odczuć. Owszem, przypomni na początku Mszy celebrans, pojawi się wezwanie w modlitwie wiernych, w mediach ukażą się  informacje, że ktoś coś powiedział, że odbyły się jakieś spotkania. Jednak tych, którzy przyznają się do tej religii dziś wśród nas stosunkowo niewielu. Spotykamy się dziś raczej nie z ludźmi, a historią. I przede wszystkim z ich wiarą, wyrosła przecież z tego samego korzenia co nasza. Dzień Judaizmu wyraźnie pokazuje przy okazji sens międzyreligijnego dialogu. Nie chodzi o unifikację religii czy porzucenie własnych przekonań, jak czasem boją się przeciwnicy takich inicjatyw, zwłaszcza w stosunku do islamu. Chodzi o to, by się poznać, zrozumieć, uszanować, zobaczyć jak wiele nas łączy. A przez to zobaczyć, że „inny” nie znaczy „gorszy”. Potencjalnie zaś, nasz brat w jednej wierze, prawda? Jeśli uda się nam pokazać inaczej wierzącym Chrystusa... Swoją postawą, swoim życiem...

Jutro zaś rozpoczniemy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan.... Zauważył odpowiedzialny za ekumenizm w polskim episkopacie bp Krzysztof Nitkiewicz, że niewielu dziś modlitwa o jedność interesuje. Zwłaszcza choćby ciut młodszych niż w wieku emerytalnym. Chyba nie jest to tylko wynik ogólnego spadku zainteresowania sprawami religijnymi. Co tu dużo mówić: ekumenizm nie ma dziś dobrej prasy. Z bliżej nie znanych mi powodów (mam podejrzenia, ale to za mało by o nich pisać) część katolików zaczęła go traktować jako zdradę własnej tożsamości. Tymczasem gdy we właściwych proporcjach zobaczyć, co dzieli, a co łączy....

KAI DODANE 16.01.2021

Kościół katolicki w Polsce w dialogu ekumenicznym

Co do tej pory zrobił tym względzie Kościół katolicki w Polsce?  »

więcej »

Wierzymy w tego samego Chrystusa, prawda? W Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego. Całe podstawowe wyznanie wiary recytowane w kościołach mamy praktycznie takie samo (prócz „i Syna”, czym różnimy się od prawosławnych). Mamy jeden chrzest i jednakowo nasi współwyznawcy w różnych rejonach świata za Chrystusa oddają życie. Czy istniejące między nami różnice, wynik dawnych sporów, to coś, co sprawia, że możemy, ba, wręcz powinniśmy żyć we wzajemnej niechęci? Zwrócił niedawno uwagę pewien ewangelicki biskup, że nikt nie zwolnił nas, chrześcijan, z przykazania miłości. To prawda. Jeśli mamy kochać nawet nieprzyjaciół, to tym bardziej naszych braci w jednej nadziei...

Bo inaczej wierzący nie jest zagrożeniem. Wręcz przeciwnie: spotkanie z nim może być źródłem dobrych inspiracji. Bać się takich spotkań może tylko ten, kto sam swoich przekonań nie jest pewny albo obawia się, że inni wokół niego tacy słabi i byle co sprawi, że odejdą. Tylko... To trochę tak jak w obecnej epidemii: można z obawy przed zakażeniem zamknąć się w czterech ścianach i liczyć, że wirus nie dopadnie. A można starać się w miarę normalnie żyć i budować odporność, żeby w razie czego organizm sam poradził sobie w wirusem. Także w sprawach wiary, religijnych kontrowersji, chyba lepiej słabą wiarę jakoś wzmacniać, niż całkiem izolować się od inności, prawda? Bo co jak izolacja okaże się nie dość szczelna? Zresztą mury dość łatwo zamieniają się w bastiony i barykady, z których już tylko się innych razi....

***

Dopowiedzenie dla tych, którzy ciekawi  mojego komentarza w sprawie obecnej sytuacji pandemicznej - na następnej stronie:)