Odwaga medialna

Aktem „medialnej odwagi” nazwał dyrektor biura prasowego Stolicy Apostolskiej ksiądz Federico Lombardi zgodę Benedykta XVI na udzielenie wywiadu-rzeki „Światło świata. Papież, Kościół, znaki czasu” niemieckiemu dziennikarzowi i pisarzowi Peterowi Seewaldowi - czytam w relacji z prezentacji wspomnianej książki. Jeśli odpowiadanie na pytania o Boga, wiarę i odkrywanie siebie postrzegamy jako godną zauważenia odwagę, świadczy to tylko o stanie nas samych.

To prawda, otwartość nie jest prosta. Naraża na kpiny, naraża na manipulacje, naraża na kompromitację. Wymaga spokojnej pewności, że mój wybór jest najlepszym z wyborów, a życie oparłem na skale. Wiara krucha, niepewna, chowa się za formułkami. Czasem pięknymi… Życie szuka ciągle pozareligijnych uzasadnień własnego postępowania, jakby sam ten fakt, że wierzę, nie był czasem wystarczający.

Wywiad jest niebezpieczny jeśli gdzieś przeczuwam, że może zabraknąć słów - argumentów - że nie udzielę wystarczająco dobrej odpowiedzi. Jest niebezpieczny, gdy boję się stracić własny - posągowy - wizerunek. Wywiad jest w końcu niebezpieczny, jeśli boję się manipulacji moimi słowami, tłumaczenia że nie jestem wielbłądem, uproszczeń.

Owszem, to wszystko zdarzyć się może. Zdarzyło się i temu wywiadowi-rzece. Został streszczony do zdania o prezerwatywach. W większości relacji zapewne już ani jedno zdanie z obszernego papieskiego świadectwa nie padnie. Część szansy została zmarnowana.

A jednak żadne dobro nie wraca bezowocne. Ten również przyniesie wiele dobra, choć może nie całe będzie dla nas uchwytne. Dzisiejszy świat potrzebuje nie tyle odpowiedzi na pytania, co człowieka, który na nie odpowie. Słowami i życiem pokaże Boga, który odpowiada. Świadka.

Trzeba być wdzięcznym papieżowi za odwagę. I trzeba, byśmy się od niego uczyli odwagi otwartości wobec drugiego człowieka. Świat potrzebuje świadków, a nie istnieje świadek zamknięty na innych.