Człowiek nie pieniądze

Nie chcielibyśmy, by działalność Caritas była zwyczajną działalnością humanitarną - mówi kard. Robert Sarah, przewodniczący Papieskiej Rady Cor Unum, który uczestniczy w międzynarodowych rekolekcjach zamkniętych dla odpowiedzialnych za kościelne dzieła charytatywne w Europie. To pierwsze takie rekolekcje w Europie, zatem najwyraźniej zarysowuje się problem.

Czym ma się różnić pomoc kościelna od niekościelnej? Czym ma się różnić kościelny wolontariat i kościelne pieniądze wydawane dla ubogich? Stwierdzenie, że ma ona być inspirowana przez Boga, przez Ducha Świętego, wypływać ze zrozumienia Ewangelii i stanowić formę ewangelizacji wiele nie wyjaśnia.

Ważny jest człowiek. Cały człowiek. Człowiek nie sprowadzony do biologii, człowiek świadomy swojej godności, człowiek przed którym stawia się wymagania, by dorastał do tego, kim jest naprawdę. Brak wymagań jest dowodem pogardy. Brak wymagań mówi: i tak nie masz szans, nie uda Ci się, jesteś nikim. Nie wierzę w ciebie. Brak wymagań zabija.

Wielu ludzi w Europie nie ma pracy czy domu. Mówi się o ludziach wykluczonych: wyrzuconych poza nawias społeczeństwa, ludziach „innej kategorii’. Dla chrześcijan nie istnieje człowiek innej kategorii. Nie ma znaczenia status materialny, nie ma znaczenia pozycja społeczna. Pomoc Kościoła nie może odbywać się z nastawieniem: Ja, dobry człowiek i dobry chrześcijanin, wesprę ciebie - biedaczka, bo tak mnie uczy Ewangelia. Szczególnie z okazji świąt.

Wielu ludzi w Europie nie ma pracy czy domu. Nie zawsze chodzi tylko o to, by im ten dom dać. Często bezmyślnie dając niszczy się ich człowieczeństwo. Niszczy się ich poczucie, że są coś warci, że sami coś mogą. Często od pieniędzy ważniejsze jest słowo. Rozmowa lub wyciągnięcie ręki. Drobiazg, który wskazuje że widzi się nie obiekt pomocy a człowieka, mającego swoją dumę i godność.

Caritas to nie działalność humanitarna. Caritas to przede wszystkim spotkanie człowieka z człowiekiem. Pieniądze są potrzebne - nie można głodnemu mówić o człowieczeństwie, jeśli się go nie nakarmi – ale nie mogą stać się podstawowym obszarem pomocy.