Radość życia

Niedziela niesie ze sobą okazję do zatrzymania się i wielowymiarowych refleksji. Spadające z drzew liście odbijają barwy złotej polskiej jesieni. Coraz krótsze dni, w których z niemałym trudem przebijają się promienie słoneczne. Toczące się debaty polityczne, światopoglądowe, sondaże, głosy „za” i „przeciw”… A papież Franciszek, w kontekście trwającego w Rzymie Synodu o synodalności, zauważa, iż „błogosławiące i przyjmujące spojrzenie Jezusa chroni nas przed niebezpiecznymi pokusami: bycia Kościołem sztywnym – urzędem celnym – który broni się przed światem i patrzy wstecz; bycia Kościołem letnim, który poddaje się modom świata; bycia Kościołem zmęczonym, skupionym na sobie samym”. I dalej: „Błogosławiące spojrzenie Jezusa zaprasza nas, abyśmy byli Kościołem, który nie podejmuje dzisiejszych wyzwań i problemów w duchu podziałów i konfliktów, lecz przeciwnie, kieruje swój wzrok ku Bogu, który jest komunią i, z podziwem oraz pokorą, błogosławi Go i uwielbia, uznając za swojego jedynego Pana. Należymy do Niego i – pamiętajmy o tym – że istniejemy tylko po to, by nieść Go światu”.

Spojrzenie Jezusa pozwala nam odkrywać radość życia: pośród indywidualistów o rozdmuchanym ego, w kontekście podziałów na my i oni, gdy już tylko 38 proc. Polaków uważa, że religia powinna być nadal nauczana w szkołach. Przypomina nam o niej również „Oda do Radości”, w której jakże wesoło wybrzmiewa fragment ostatniej strofy: „Wstańcie, ludzie, wstańcie wszędzie, ja nowinę niosę wam: na gwiaździstym firmamencie miłość, miłość mieszka tam”. A przy okazji również małe zdziwienie: ta finałowa kantata z IX Symfonii Ludwika van Beethovena jest hymnem Europy przyjętym przez Radę Europy (1972) i Unię Europejską (1986). Z racji wielojęzycznego charakteru obu organizacji hymn Europy posiada jedynie wersję instrumentalną opracowaną przez Herberta von Krajana.

Radość to znak obecności Boga, który miłuje również hojnych dawców. Jest więc zaprzeczeniem stereotypowego spojrzenia na świętych, które każe widzieć w nich „ponuraków i smutasów”. O radość życia i wiary, jaką przeżywała również Maryja, „która nam ukazuje drogę świętości i nam towarzyszy” (GeE 176), przypomina nam Ewangelia, której swoiste streszczenie stanowi różaniec. Modlitwa ta jest przeznaczona dla wszystkich, od najmłodszych dzieci po osoby w podeszłym wieku. Wzorem modlitwy różańcowej są dla nas liczni święci, a wśród nich szczególne miejsce zajmuje św. Jan Paweł II. Papież Polak przypomniał w „Liście o Różańcu”, że rozważanie tajemnic radosnych oznacza wejście „w ostateczne motywacje i w głębokie znaczenie radości chrześcijańskiej” (RVM 20). Jest to widoczne już od chwili zwiastowania, gdy pozdrowienie Matki Bożej przez archanioła Gabriela łączy się z wezwaniem do radości mesjańskiej: «Raduj się, Maryjo».

Nasz Wielki Rodak zaprosił nas do „szkoły Maryi”, by wraz z Nią i przez Nią wpatrywać się w oblicze Jezusa. Papież zwraca naszą uwagę, że różaniec jest „modlitwą o wielkim znaczeniu, przynoszącą owoce świętości” (RVM 1). Ma on prowadzić do więzi z Chrystusem i Maryją. W przeciwnym razie różaniec nie tylko nie przyniesie pożądanych skutków duchowych, a nawet może zostać potraktowany jako amulet czy przedmiot magiczny. Dlatego nauka w „szkole Maryi” nie jest nudnym i jałowym klepaniem „zdrowasiek”, ale spotkaniem z Tym, który przemienia serce. Dopiero z tej przemiany serca wynika odmiana życia. Św. Jan Paweł II wyraźnie zachęca, aby modlitwa różańcowa była osadzona w życiu. Można to łatwo sprawdzić, patrząc czy modlitwa zbliża mnie do innych, czy oddala. Jeśli nasz różaniec rzeczywiście stanie się szkołą modlitwy i zawierzenia Bogu, to jego efektem będzie życiowa radość.