Hej Barbórka, Barbórka!

Bo choć w moim, wciąż mocno górniczym Bytomiu, barbórkową atmosferę czuć już od dłuższego czasu, to jednak co innego mam dziś „w planach”. Bo przecież jak tylko skończę dzisiejszy redakcyjny dyżur na Wiara.pl, czeba bydzie sie brać i ruszać w drogę do kolejnego specjalisty.

Choróbsko, które mamy w rodzinie nie odpuszcza. Kolejne badania, tomografie, biopsje, skierowania, przychodnie, szpitale… Możemy sobie zrobić własny kalendarz adwentowy i codziennie wpisywać w jedno okienko, gdzie danego dnia byliśmy, albo co nawaliło tym razem. Ręce? Nogi? Plecy? Układ oddechowy? Staw skroniowo-żuchwowy? Wymieniać dalej?

Według jednej z legend św. Barbarze udało się uciec przed ścigającymi ją ludźmi, bo oto nagle, za sprawą cudownego zdarzenia, rozsunęły się skały i mogła się między nimi ukryć. Stąd też nadzieja górników dołowych, że gdyby, niy dej Boże, doszło do tąpnięcia, i im uda znaleźć się taką niszę, w której pozostaną bezpieczni.

A takiej niszy, szczeliny chroniącej przed choróbskami i powikłaniami przypadkiem nie ma? Niestety, chyba nie, a jedyne co mi się dziś rozsunie to drzwi wejściowe do znanej nam już dobrze przychodni, gdzie znowu czeka nas pewnie licytowanie się i pojedynkowanie na słowa i argumenty z lekarzem.

- Nie chcą dawać skierowań! – potwierdziła nam niedawno jedna z osób, z którą przyszło leżeć na szpitalnej sali. Druga przytaknęła, że rzeczywiście. Też ma ten problem.

Co to się dzieje z tą naszą służbą zdrowia? Czasem dopiero u trzeciego, czwartego lekarza udaje się dostać skierowanie, bo rodzinna nie może i odsyła do prowadzącej. Prowadząca nie może, bo z wcześniejszych wyników nie wynika, więc wysyła do specjalisty. Specjalista nie może, bo jemu to wygląda na „chorobę macierzystą” i odsyła do prowadzącej i…

I tak, proszę Państwa, wygląda to już od roku. A pacjent coraz słabszy. A lykorze dalij swoje. „Odbijany”! Hej Barbórka, Barbórka! „Hej kolęda, kolęda”. Hej dana, dana!

Neuvěřitelné, ale pravdivé…